WSZYSTKO JEST PO COŚ ...

Nie zdążę … Nie ma szansy... Auto pojawiło się nagle. Wiedziałam, że kierowca srebrnej toyoty nie wyhamuje. Dzieliła nas zbyt mała przestrzeń. 
Nogami dotykałam jego maski. Wyglądało to tak, jakbym próbowała je zatrzymać. Silna jestem, ale tytan to ze mnie żaden - nie ukrywajmy. 
Samochód nadal się przesuwał w moją stronę. 
Szybka prędkość eliminowała moje szanse. 
Myślałam. Nie sądziłam nawet, że potrafię.
Analizowałam za i przeciw, a toyota wjeżdżała już w moją przestrzeń. Przyszłość rysowała się tak wyraźnie, że nie miałam złudzeń. Wizja życia po drugiej stronie stała się namacalna. ŚWIATEŁKA nie dostrzegałam. 
Może dlatego, że ciągle nie byłam w ciemnym tunelu. Najtrudniej dostrzec promyk słońca w pogodny dzień, że nie wspomnę o światełku. Nawet zajączka puszczającego oko z lusterka nie dostrzegałam.

Kurcze  - zaplanowałam na jutro bieg na dziesięć kilometrów! 

Szlag by to trafił. Powinnam ratować nogi. 
Z perspektywy roweru, bo nadal na nim siedziałam, kreowałam przyszłość. Nie dam nóg. 
Już szybciej trafię na maskę.  
Kierowca  absolutnie nie wyglądał na takiego, 
który w każdy poniedziałek przewozi na masce czterdziestki plus. 
Przekonana byłam, że będzie to jego dziewicza jazda...
Odrzuciłam rower do przodu i zadarłam nogi wysoko.
Za rok z pewnością nie wyjdzie mi to już tak perfekcyjnie. 

Sekundy nie były już sekundami.
Z gardła, chyba mojego, wydobył się niekontrolowany wrzask. Myślałam nawet, że nie należy do mnie, bo nie brzmiał znajomo. Ta nuta przerażenia i histerii zupełnie do niego nie pasowała. Ciało i głos zaczęły stanowić najmniej kompatybilny duet.
Nie jestem przecież histeryczką! 

I stał się cud … Rejestracja samochodu, pod naporem mojej stopy,  odpadła z głośnym łoskotem, a samochód zatrzymał się tuż przede mną. Kierowca był roztrzęsiony równie mocno co ja. 
Oglądał mnie badawczo. 
Po chwili, gdy oboje się już nieco uspokoiliśmy, zaproponował,
że zawiezie mnie do szpitala. 
- Najważniejsze, że po nogach mi pan nie przejechał .Zaplanowałam bieganie.- 
Kurcze, chyba byłam w szoku, że w ogóle mu o tym powiedziałam. 
Wsiadłam na rower i odjechałam.
Dopiero wieczorem wróciłam do siebie. Otworzyłam ponownie

 " DOWÓD" .

ALEXANDER EBEN neurochirurg opisuje historię, 
którą doświadczył namacalnie. Na wskutek zapalenia opon mózgowych znalazł się w świecie, o którym nie miał pojęcia. Jasność i muzyka prowadzą go w stronę, gdzie nie każdy może wejść. 
Nie doświadcza tam mowy, a raczej uczucia miłości.
Telepatia prowadzi go przez krainę pełną niesamowitych dźwięków i piękna... 
Nie znając tego, co prawdziwe, przywiązujemy się do życia. Eben trafia do miejsca, do którego każdy pragnąłby się dostać, gdyby miał tam dostęp. 
Z pewnością nie wynika to z muzyki i piękna, bo to rzecz gustu, a raczej faktu spokoju i uczucia pełnej akceptacji przez kogoś, kogo za chwilę spotkamy. 
Neurochirurg po powrocie do życia zbiera dowody i bada własne spostrzeżenia. 
ŻYCIE Z CAŁĄ PEWNOŚCIĄ JEST PIĘKNE.
Ten punkt widzenia wynika z głębokiego przekonania o szczęściu , którego doznajemy w życiu doczesnym, nie mając pojęcia, co kryje się za kotarą śmierci.
UMIERANIE to strasznie brzydka nazwa dla stanu o którym pisze
Aleksander Eben.
Rodzimy się po to,
aby kiedyś przejść w inny stan szczęśliwości. 
Nie znam nikogo, kogo by to ominęło, a Wy?
Chyba jednak w tym tkwi szkopuł życia.
Śmierć jest naszym SACRUM

DZIŚ jestem  tutaj i teraz.

Pewnie
mam jeszcze wiele do zrobienia... 
Pewnie nie raz wrócę do "DOWODU",
aby przypomnieć sobie o sensie życia...