ŚWIAT DAGMARY WIECZKO

Dzieci to takie twory, które tylko dla obcych wyglądają, jak zwykłe dzieci.

Kiedy przyjrzysz się im bliżej, okazują się bestiami,

schowanymi w ludzkiej powłoce…Nie karmiłabym was banałami.

Wiem o tym. Byłam dzieckiem…

Kiedyś dawno, dawno temu byłam potworem.

Dzisiaj moje wspomnienia rozpędziły się i zatrzymały się w czasie.

Nieoczekiwanie znalazłam się w przedszkolnej sali.

Kuchnia serwowała jedną z bardziej niejadalnych przeze mnie zup.

Talerz stał przede mną na blacie stolika, a ja rozmyślałam…

Nie zgadniecie, o czym!

Jak zyskać i nie stracić. Gdybym wtedy potrafiła pisać, powstałby z pewnością podręcznik dla biznesmenów. Tymczasem z twarzą pokerzysty, taką bez skazy zakłamania, wpatrywałam się w profile pozostałych graczy, zgromadzonych przy tym stole – starych kompanów z przedszkola.

Ich buzie były jak przeczytana książka. Bez czytania - wszystko zdradzały, a przede wszystkim mówiły o apetycie na zupę.

Smród dania niebezpiecznie podążał w stronę mojego powonienia.

Nos szybko stał się moim przekleństwem. Jeszcze chwila, a zwymiotuję!

Wszystko przez te dwie przepięknie skrojone dziurki w nosie, które powstały za sprawą stwórcy i genów – czyli, że niby po rodzicach je dostałam.

Kłopotliwy spadek na wypadek śmierdzącej zupy owocowej i mlecznej. .

- Moja ulubiona zupa!- Wrzeszczałam, wbrew sobie.

Sama nie wiem, co mnie wtedy opętało, ale czułam, że to mój czas.

Powinnam być aktorką! Obojętne mi było spojrzenie kucharki, która patrzyła na mnie z ukosa, tak wiecie, jak na rasową idiotkę. Widocznie pamiętała moje fochy z zeszłego tygodnia. Kaśka, moja przyjaciółka z czasów pieluch, też nie była lepsza. Patrzyła na mnie identycznie, jak ta krągła kucharka, której twarz była uderzająco podobna do buzi bobasów z budyniowych opakowań.

- Nigdy, nigdy nie lubiłaś owocowej- Syknęła. Pamiętała. Cóż za spostrzegawczość.

W gruncie rzeczy, to z grzeczności nie powinna nadmieniać o tym fakcie.

Dopiero teraz usłyszała mlaskanie i ciamkanie nad talerzem zupy… Kurna, chyba robiła to zbyt głośno. Jak się nie opanuje, to plan spali na panewce…

Czas mijał, a efekty nadal mierne. Jeszcze chwila, a rzuci pawiem. Smród zdawał się nie do wytrzymania… Kto wymyślił zupę owocową ???

- Mhm… - Zainicjowała. Zadziałało. Czarne spojrzenie kolegi Kamila ponownie utopiło się w jej talerzu. Była pewna, że złapał przynętę...Oczy miał większe od piłeczek od pinponga.

W dodatku ślinił się niczym amstaf stróża z przedszkola. Dobrze, że nie szczekał.

- Nie jesz – Zaskomlał… Nareszcie! Potarłaby ręką o rękę i naplułaby tam

niczym Gustlik z Czterech Pancernych, ale w jednej trzymała łyżkę, tak tuż przy ustach,

a w drugiej talerz.

- Jem – Odparła na zimno, bo nie zdążyła ust oparzyć.

- Liczyłem … - W rachunkach był najsłabszy z całej grupy ...

- I się przeliczyłeś.- Przerwała. Tuż po tym zaimprowizowała głosem ojca:

- „Licz na siebie bracie”!- Jak teraz przegra, to zwymiotuje… Jeszcze trochę wytrzyma…

I stał się wtedy cud… Nie było wina, bo dzieciom to podobno nie wolno, tylko szybko.

Tak więc owy cud przyjmował wymiar spełnienia. Dłoń Kamila po długim niebycie, wysunęła się z kieszeni spodni i na stolik trafił kapsel z napisem po wewnętrznej stronie: „Tylko Ty”

- Żartujesz sobie. Nie jestem na sprzedaż. - Syknęła przez zęby. Kaśka wyciągała już swoje tłuściutkie w dłonie w kierunku kapselka. NIE – DO – CZE – KA -NIE- syknął jej mózg. Ona w przeciwieństwie do narządu, którego nie odczuwała zbyt dotkliwie, nawet Kasię lubiła, ale transakcja mogła przepaść...

- Dwie łyżki i ani kropli więcej!- Odparowała, widząc nadciągającą z uśmiechem rywalkę. Nosz ukrzywdzi małpę, jak nie przestanie się wdzięczyć do tego kolegi

z oczkami jak drogi węgiel.

- Przestań udawać!!! - Zapiszczała prześliczna szatynka. Kaśka miała warkocze, których zazdrościły jej wszystkie dziewczynki, ona też… Brakowało jej tego polotu w biznesie, z którym ona się chyba nawet urodziła. Niech już ma te swoje warkocze i śliczne niebieskie oczyska, a ona kapselek…

Nie będzie jej biła, bo do gangu przecież nie należała. Najważniejszy w życiu jest profesjonalizm, zawsze jej matka to powtarzała, a przez ostatnie sześć lat, nawet częściej niż powinna. Matki są takie różne, a jej wybitnie stawiała na profesjonalizm...

- Nie lubisz owocowej, a Pan Bóg kazał się dzielić!- Przypomniało się jej o Panu Bogu, przy stole suto zastawionym zupą śmierdzącą –

pomyślała, patrząc na przyjaciółkę z wyrzutem.

- No, na co czekasz ? - Zapytała cicho, tak trochę jak ta żebraczka przy markecie z tym żywym dzieckiem, bardziej opalonym od pozostałych.

- Podziel się z głodną przyjaciółką!- Była środa, a Kaśka nadal pamiętała niedzielne kazanie. Zawsze wiedziała, że miała najlepszą pamięć z nich wszystkich.

Nie miała ochoty się z nikim, niczym dzielić! Nie tak za nic. Wszystko ma swoją cenę.

Od kiedy, to Kaśka decydowała, na co ona ma ochotę???? Za presję powinni karać zesłaniem. Wtedy to dopiero miałaby pole do popisu!

- Przyjaźń, przyjaźnią Kasiu, ale uwielbiam owocową i nie mam zamiaru sobie jej odmawiać. Nie dzisiaj-

- Ale jemu ...- Zaskrzypiała ponownie.

- Kamilowi- Rzuciła w jego stronę, spojrzenie pełne ciepła.

- Przestań, bo pomyślę, że nie jesteś moją przyjaciółką!!-

- Jak nie jestem, jak ciągle nią jestem- Naprawdę starała się nie myśleć o tym smrodzie, ale jak za moment nie pozbędzie się tej zupy to zwymiotuje.

W chwili, gdy miała już zwątpić w miłosierdzie Kasi – tak ją nazwała Miłosierna Katarzyna, ale tylko w myślach, zobaczyła błyszczący w świetle południa breloczek.

- Sądzisz, że jestem przekupna?-

- Jestem głodna. Dajesz, czy nie?-

- Zgadza się, jestem przekupna. Trzy łyżki i ani jednej więcej -

Przelewa zawartość do talerza przyjaciółki, którą Kaśka zajadała teraz ze smakiem, zapominając o breloczku. Przesunęła breloczek w swoją stronę. Był jej.

Tańczące na nim misiaki obijały o siebie swoje posrebrzane brzuchy. Nagle wypadły z jej dłoni. Wszystko przez Grzesia. Patrzy się i patrzy tym tępym wzrokiem. Nie na misie. On cały czas wlepia zielone spojrzenie w jej talerz. Jakby mógł to by wskoczył do niego i jednym haustem wypił całą zawartość. Piegus wyjątkowo lubił jeść, a zupa owocowa należała do jego przysmaków. Jak to dobrze, że nie ma w grupie więcej takich indywidualności, jaką stanowiła ona- Dagmara Wieczko. Z całą pewnością nie ubiłaby takiego interesu. Patrzy… Matko – teraz przypomina jej wygłodniałego psa. Z największą przyjemnością podrapałaby go za uchem. Grzebie w kieszeni. Nareszcie. Ma dość tego nieprzyjemnego zapachu zupy. No, tego to się nie spodziewała, a intuicję od zawsze miała nietęgą … Grzesiu – ty naprawdę musisz być głodny, pomyślała nakrywając dłonią pierścionek z Pszczółką Mają. Kaśka, aż podskoczyła. Sama teraz nie wiedziała, czy zazdrosna jest o Grzesia, czy o Pszczółkę Maję...

- Oj Grzesiu, wygląda na to, że jesteś bardzo głodny?-

- Oj tam – Machnął lekceważąco ręką. Nigdy nie był najlepszym aktorem.

- I tak miałem Ci go dać- Odrzekł ze skruchą w głosie.

- Matko, Grzesiu prawie jak zaręczynowy- Wykrzyknęła, odlewając mu pozostałość zupy.

Jeszcze niedawno marzyła o karierze zakonnicy… Patrząc na ten pierścionek, to już sama nie wie… Zostanie przy tej biznesmence...