Nie chcę dzieci i już!!!

-

- A dlaczego nie masz dziewczyny???- Zdesperowany dziesięciolatek nie dawał za wygraną.
- Jak masz problem, to prześlę ci kilka filmów z laskami- Nie dawał za wygraną.
- Jak nie znajdziesz dziewczyny, nie będziesz miał żony i dzieci- Drążył.
- Nie cierpię dzieciaków- siedemnastolatek wyglądał na zdecydowanego.
- No jak ??? Mam dwóch braci , jedną siostrę. Pomogę Ci-
- Nie będę nic zmieniać. 

-Dzieciary bywają paskudne młody- 

Poklepał go znacząco po ramieniu.

- Jest jeszcze genetyka... Nie zniósłbym takiego bęcwała, jakim sam jestem-

No tak, pomyślałam, a ja kocham mój kod genetyczny. 

Bezapelacyjnie kocham mojego klona...

Komentarze

  1. anna9 lutego 2017 18:09

    Ja też niezwykle mocno kocham swojego klona. :) :)

    OdpowiedzUsuń
  2. ZołzaTexa9 lutego 2017 19:36

    Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
  3. ZołzaTexa9 lutego 2017 19:38

    Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
  4. Michał9 lutego 2017 21:26

    Witaj Joasiu.
    Jeśli moim klonem jest żona, dzieci i wnuki, to je kocham.
    Jeśli chodzi o drzewa klony, to też mi sie podobają...
    Pozdrawiam serdecznie i za odwoedziny dziękuję.
    Michał

    OdpowiedzUsuń
  5. ZołzaTexa9 lutego 2017 22:10

    Mój syn ma kod genetyczny identyczny z moim Michale. Buntownik bez powodu. Mnie przeszło po czterdziestce, jemu pewnie minie później😀😁😂

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

BOŻE CIAŁO

-
Obraz
W otchłani piekła, w ciasnocie, w opętaniu, w agresji , przemocy, sile, w gwałcie, rodziła się tęsknota za nadludzką dobrocią. Gdyby tylko mógł... Gdyby.... Najchętniej odpuściłby własne ciało, a wraz z nim to pomieszczenie, w którym smród testosteronu skraplal się pod sufitem w celi poprawczaka... Od pierwszej sceny tego filmu czułam całym ciałem przedziwną niemoc, jakby mój prywatny korpus tego dnia odmawiał mi posłuszeństwa i zbyt  mocno obciskiwało duszę, pragnącej wolności. Gra aktorska Bartosza Bielania zakopuje obojętność w głębokim grobie i chyba długo nie pozwoli jej na zmartwychwstanie. Nie do pomyślenia, aby w czasach deficytu człowieka na dobro, Komasa stworzył tak naturalne dzieło, jakby Matka Ziemia od lat nic nie robiła, tylko dobro rodziła. Nietuzinkowego więźnia, który ginie ze swą dobrocią w gwałtowności i agresji współwięźniów,  trudno nie pokochać. Chyba potwierdzi to każdy, kto obejrzał" Boże Ciało". Zastanawiałam się  kto, w przypa
Czytaj więcej

IDEALNIE NIEIDEALNA, CAŁA JA TADAM🙈

-
Obraz
W zasadzie, biorąc pod uwagę moją skomplikowaną naturę i sinusoidalny temperament, nawet nie będąc starą jędzą z czarnym kotem i szklaną kulą, powinnam przewidzieć taki, a nie inny piątkowy scenariusz.  Co z tego, gdy do wszystkiego dokłada się moja naiwna i pełna wiary w lepsze jutro osobowość.  Oczy powinnam zamknąć, zaraz po tym, gdy bez pytania się otworzyły, a nogi obciąć i podrzucić do sąsiada, a następnie użyć je, jako narzędzia szantażu i wyjechać na Kubę i palić cygara... Oczywiście, ja taka porządną jestem, że zaraz po tym, jak sobie pomyślałam, co mogłabym zrobić temu dobremu człowiekowi za ściany, to się popłakałam. 😭😭😭😭😭😭😭😭😭 Właściwie to popadłam w spazm tak głośny, że niedoszła ofiarą zapukała w dzielącą nas ścianę tak silnie, że zadrżałam. To nie był odruch pożądania, sąsiad szpetny jest i z ust mu pachnie całkiem nieprzyjemnie. Wracałam do siebie po przemyśleniach. TO też nie był najlepszy pomysł-😂🤣😂😝😛😝 te przemyślenia, 🙈to🙈🙈nie moje
Czytaj więcej

ŚLEPY ARCHEOLOG

-
Obraz
Obudziłam się po to, aby już nigdy nie dostrzec konturów świata. Ślepa, z oczami wypełnionymi pospolitą masą, poznawałam świat  zmysłami, których dotychczas nie brałam tak bardzo pod uwagę. Dotykałam dłoni, którą rozpoznawałam po szorstkości, po liczbie skórek i nierówności tuż pod paznokciem. Odkrywałam zakamarki świata, odliczając kroki. Stał się on tym, co mogłam i byłam w stanie zapamiętać. Był liczbami odliczanymi w głowie. Dziesięć kroków od postawienia stóp, tuż po wstaniu i zetknięciu ich z zimnym panelem dzieli mnie od biurka, tuż za nim lekko w lewo, tam są drzwi. Ćwiczę pamięć dzień po dniu... Wyczuwam palcami dłoni zimną metalową klamkę. Przedpokój jest tak wąski, że czuje pokładające się na mnie ściany. Palcem u nogi uderzam delikatnie w uchylone drzwi. Tyle razy powtarzałam, aby zamykać je. Boli , jak  wiecie co??? Rozmasowuję miejsce cierpienia i czuję, że powinnam już dawno rozgościć się na sedesie... Pęcherz może tego nie dźwignąć. Dość!!! Zabrnęłam o
Czytaj więcej