Ingerencja Boska

Z życiem jest tak, że dostajemy w nim to, co sobie wypracujemy. Moje musiałam dostać od Boga, pewnie z okazji dnia Świra, może sfiksowanej Zołzy, bo jest niesamowicie rozrywkowe. 
Szkopuł w tym, że o nic nie proszę. Ze mną jak z dzieckiem, bo jakoś nie potrafię się go pozbyć, kręcą mnie tylko przyjemności i dziwne biegi w plenerze

Nie ogarniam zupełnie, jak to jest, ale od jakiegoś czasu, zupełnie bezwolnie, zajmuję się tym co kocham.
W dodatku absolutnie nie narzekam na brak czasu...
Mam go w nadmiarze...

Bieganie to taki stan, w którym po pokonaniu pierwszego kilometra myślisz sobie :
Mnie to chyba zdrowo porąbało. Co to za sport, w którym rzygasz oddechem....

W drugim, mam tak często, chcę wracać do domu, usiąść na swoim ulubionym wypoczynku i przeczytać wreszcie tę książkę, której przez to cholerne bieganie nie mogę ukończyć. 
Na trzecim jest wszystko:
Sikanie, szukam krzaków i obłęd w oczach . Zaraz po przysiadzie, przypominam sobie, że powinnam się napić. Dziwne nie..
Następnie, po tym skrypto   kucaniu i ulewie spuszczonej na łeb dzikim mrówkom, 
które o tej porze roku wolałyby uniknąć mokrego amoku, zaczynam się bać, że się odwodnię...
Na pewno się już odwodniłam!

Powinnam wracać. 
Mam 47 lat, 

we łbie pustkę, w nogach wiatr i myślę sobie, że dobrze by było leżeć pod kocem, jak na damę przystało, grzać tyłek, a nie szukać kleszczów i dzikiej przyjemności...
Na czwartym zapominam po co biegnę...
Na piątym...
To jest to. Dostaje totalnego pierdolca. Myślę sobie, że jakbym miała więcej czasu, to nie robiłabym niczego innego, tylko, frrrr biegała. Gepard pokonuje odległość stu kilometrów w godzinę...
Kurna, jak mi daleko do geparda... Pan stworzył mnie kobietą :
Wolniejszą od geparda i brzydszą. Pocieszam się, że to krótkodystansowcy. To mało męskie...
Jednak dobrze, że jestem człowiekiem, w dodatku kobietą, kobietą z dziwną miną. 
Wyglądam chyba, jakbym przeżyła dziwny orgazm, bo facet biegnący z naprzeciwka uśmiecha  się do mnie ,jakby chciał mi skraść tę moją przyjemność. Zazdrośnik !
Nie wie, że mam szósty kilometr za sobą. 
Na siódmym nie chcę kończyć. Jeszcze nie. To nie ten czas... Jeszcze trochę. 
Joanna! Joanna tobie odwala!!!
Ósmy jest pełen zadowolenia. Myślę sobie, że mogłabym tak bez końca :)
Dziewiąty... Nie chcę kończyć.
Na dziesiątym przypominam sobie, jak mnie ostatnio połamało po biegu.
Nie chcę kończyć. To najgorszy moment na zakończenie...

Jedenasty kilometr... To niesamowite, że nie jestem jednak gepardem. 

W sumie... Mogłabym tak bez końca, bo Bóg mi podarował takie wspaniałe życie, w którym przyjemność nie jest na ostatnim planie...

Dwunasty kilometr...

O Matko - powinnam zgłosić się z wizytą do psychiatry :)
Kocham biegać, ale mam żal , że jednak nie jestem gepardem... 

Kocham ten serial... 
To teraz kolejna przyjemność...

W życiu dostajemy to na co zasługujemy.... Czasami trzeba wybiegać, żeby zrozumieć...
Ps
Jednakoż pozostaję przy kwestii, iż chcę być gepardem.
Lepiej to zawsze niż kurą - ma tylko dwa zwoje, chodzi w kółko i rąbie na podwórku...
To teraz Poczytam sobie " Zranić Marionetkę"  Katarzyny Grocholi.