MÓJ PRYWATNY ĆPUN https://photos.app.goo.gl/Mxyo5DQJ3WrUH8DTA

Powieść
" MÓJ PRYWATNY ĆPUN"
to historia nie podparta faktem. Zrodziła się w mojej głowie zupełnie odrealniona.
Ta moja chora wyobraźnia , czasami bywa przekleństwem...
Bohaterowie i postacie są jak UFO
Ktoś gdzieś widział ,
ktoś słyszał,
ale trudno o genotyp...


Napisałam ją po to, aby pokazać, jak szybko można zabłądzić ściągając w labirynt zatracenia, tych którzy kochają i pragną wierzyć , że to nie jest tak,jak może to wyglądać...

Jeżeli nie uświadomisz sobie stanu własnej psychy jesteś w odmętach czarnej dziury.  Gdzieś  z mroków horroru, przebija się światło nadziei na przebprzebudzenie...

Wystarczy zapragnąć
Zawalczyć o siebie.
Wpierw jednak  trzeba zauważyć...
SIEBIE...

ĆPUN TO STAN UMYSŁU W KTÓRYM WYGRYWA UZALEŻNIENIE
Bohaterowie tej książki popadają w naskrajniejsze stany uzależnienia.
Narkotyk zabija szybciej od gniewu i chorej miłości.
Chora miłość pozostawia głębokie blizny, a nienawiść szuka zemsty.
 Zatacza takie kręgi , że dochodzi do samobiczowania...

Dotykała brzucha z takim namaszczeniem, jakby chowała tam Boga przed złymi…

Ulice tonęły w ciemnościach.

Nie znała ich. Były obce, wąskie, chowały się w ciemnościach, które rozświetlały kiepskie latarnie.

Schodkami w górę kierowała się do swojego domu. Szukała po całym mieszkaniu, ale nigdzie nie dostrzegała Adama.

Brzuch. Pieszczotliwym gestem głaskała jego skórę, jakby chowała w jego wnętrzu największy skarb.

Z mrocznej przestrzeni pomieszczenia docierał do niej głos. Zupełnie go nie kojarzyła. Był przerażający w swojej przepowiedni, nie miała pojęcia dlaczego, ale słysząc te słowa odczuwała strach.

To był kolejny raz, kiedy usłyszała głos: Piotr i Paweł. Przygniatał ją ciężar chwili.

Dzwonek, który właśnie usłyszała, stanowił dla niej wybawienie. Nie… Z pewnością nie da rady otworzyć oczu…

Powieki wydawały się jej takie ciężkie. Poddawała się ostatecznej próbie. Dookoła panowała ciemność. Odgłos domofonu nadal wibrował. Tkwiła w nocy, ale była u siebie.

Wyświetlacz telefonu rozjaśniał pomieszczenie. Dopiero teraz dostrzegła godzinę.

Nie przypuszczała, że przyjedzie tak późno. Było w zasadzie grubo po północy…

- Słucham – Dobrze wiedziała, że to on.

- To ja. Wpuścisz mnie-

- Myślałam już, że nie przyjedziesz. - Nadal była w półśnie. Nawet wtedy, gdy dociskała przycisk domofon.

Dopiero teraz następowało przebudzenie. Woda przepływająca po dziąsłach, wydawała się jej stanowczo za gorąco. Usłyszała odgłos ściąganej na parter windy. Zaraz tu będzie – pomyślała. Dźwięki niesione przez noc, były zbyt hałaśliwe. Potrzebowała ciszy i spokoju. Po co jej ta przygoda. W istocie znała jej zakończenie, ale trudno było jej przyznać się do porażki. Podświadomie brnęła w przygodę. Dobra,właśnie uświadomiła coś bardzo przykrego, szła w ogień, ponownie spłonie, poparzy się, a później będzie się bliźnić… Sama tego chce.

Odpychała niepożądane przemyślenia, czasem, który gonił do przodu…

Trzask drzwi windy przewracał jej świat do góry nogami już teraz. Uderzyła teraz stanowczo zbyt mocno o podjazd. Noc potęgowała odgłosy w swojej ciszy zaspania. Podgrzeje kolacje. No nie – dopiero teraz uświadomiła sobie własne położenie. Nadal pozostawała w negliżu.

Ciało przykrywała jedwabna koszulka, spod której prześwitywała nagość.

W dodatku przed momentem poślizgnęła się na wilgotnej posadzce. Wszystko przez kałużę, powstałą z wody, która skapywała ze świeżo umytych włosów.

- Diabli go nadali !- Rzuciła słowa babki, które idealnie wpasowywały się w chwilę.

– Istna wariacja!!! - W dodatku mówiła sama ze sobą. Dokładnie jej się w głowie poprzewracało, albo przekwit, albo demencja. Coś z tego musiało jej zaszkodzić.

- Nosz, kur..!- Jakby tego mało było, na odgłos dzwonka, talerz wypadł jej z rąk.

Stała teraz pomiędzy skorupami z małżeńskiej porcelany. Któryś z odłamków musiał jej przeciąć skórę,

bo stopa odbijała się czerwienią na jasnej podłodze kuchennej. Posprzątała by od razu…

Nie, nie będzie sprzątać. On przecież czekał pod drzwiami.

Chyba nawet nie zauważył krwi na jej stopie, ani też mokrych włosów, nie wyczuł,

z których woda ściekała na jego kark. Oparł ją o ścianę, nie przestając całować. Dotykał.

Palcami pianisty przeczesywał jej skórę. Matko, jak jej było dobrze.

Niech tylko nie przestaje bo zwariuje… Krew … Skąd krew… Już zapomniała.

Znikała w świecie, którego jeszcze przed sekundą nawet nie pragnęła.

Jego usta tak idealnie wpasowywały się w jej..