INFORMACJA ZWROTNA JAKUB ŻULCZYK

-
Wychowani w pogardzie człowieka do człowieka, w postawie wojny i niepokoju- LUDZIE. Niebezpieczny gatunek który ciągle się rozmnaża w zapomnieniu o człowieczeństwie odgrywając w perfekcji rolę przyznane: Dobrego

ojca, syna, księgowego, śmieciowego
Ludzie, gatunek gówno warty.   



Sklejeni z mamoną w syjamskim uścisku miłosnej wiary w nieśmiertelność. Śmierć zabiera nie-człowieka, mamonę po polu rozrzuca hieną nienażartym. Przychodzą w nocy. W dzień do perfekcji odgrywają człowieka.
Kolejna moja fascynacja  książkowa 
" INFORMACJA ZWROTNA"JAKUBA ŻULCZYKA. Pozycję książkową odebrałam jako krzyk o zaginione wartości człowieczeństwa. Wiecie, gdyby ktoś z Was miał ochotę zostać człowiekiem, to zamiast zanudzać się trenerskimi mądrościami w ciemnych labiryntach podręcznikowej nudy, proponuję powieść z dynamiczną fabułą...
Moje uczucia???
Wstyd w człowieku za człowieka...

Komentarze

  1. Radiomuzykant - ka30 czerwca 2021 21:13

    Ciekawe :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Mrs.Gorzka30 czerwca 2021 22:42

    To już chyba wpisane w naszą naturę, że musimy się za siebie wstydzić.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. ZołzaTexa1 lipca 2021 09:28

      A mnie się wydaje, że ludzie zapominają, że człowiekiem warto byc

      Usuń
  3. maradag1 lipca 2021 00:19

    Kiedy po raz kolejny wyszłam z siebie i stanęłam obok, zatrzymałam się tam na dłużej. Tym razem refleksyjnie patrzyłam w lustro. Dojrzałam tam, że miano "dziwaczki o miękkim sercu" dodaje błękitnej mgiełki uroku i wiary... w człowieka. Wróciłam do siebie pokrzepiona nadzieją...

    Sorki, tak mnie wzięło, pewno po piwku wieczornym.
    Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. ZołzaTexa1 lipca 2021 09:30

      To właśnie jest dziwne, że gdy człowiek jest sobą, to go oklepują

      Usuń
  4. olitoria5 lipca 2021 21:23

    Co by tak bardziej optymistycznie... widzę, że coraz więcej ludzi chce i żyje inaczej.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

BOŻE CIAŁO

-
Obraz
W otchłani piekła, w ciasnocie, w opętaniu, w agresji , przemocy, sile, w gwałcie, rodziła się tęsknota za nadludzką dobrocią. Gdyby tylko mógł... Gdyby.... Najchętniej odpuściłby własne ciało, a wraz z nim to pomieszczenie, w którym smród testosteronu skraplal się pod sufitem w celi poprawczaka... Od pierwszej sceny tego filmu czułam całym ciałem przedziwną niemoc, jakby mój prywatny korpus tego dnia odmawiał mi posłuszeństwa i zbyt  mocno obciskiwało duszę, pragnącej wolności. Gra aktorska Bartosza Bielania zakopuje obojętność w głębokim grobie i chyba długo nie pozwoli jej na zmartwychwstanie. Nie do pomyślenia, aby w czasach deficytu człowieka na dobro, Komasa stworzył tak naturalne dzieło, jakby Matka Ziemia od lat nic nie robiła, tylko dobro rodziła. Nietuzinkowego więźnia, który ginie ze swą dobrocią w gwałtowności i agresji współwięźniów,  trudno nie pokochać. Chyba potwierdzi to każdy, kto obejrzał" Boże Ciało". Zastanawiałam się  kto, w przypa
Czytaj więcej

IDEALNIE NIEIDEALNA, CAŁA JA TADAM🙈

-
Obraz
W zasadzie, biorąc pod uwagę moją skomplikowaną naturę i sinusoidalny temperament, nawet nie będąc starą jędzą z czarnym kotem i szklaną kulą, powinnam przewidzieć taki, a nie inny piątkowy scenariusz.  Co z tego, gdy do wszystkiego dokłada się moja naiwna i pełna wiary w lepsze jutro osobowość.  Oczy powinnam zamknąć, zaraz po tym, gdy bez pytania się otworzyły, a nogi obciąć i podrzucić do sąsiada, a następnie użyć je, jako narzędzia szantażu i wyjechać na Kubę i palić cygara... Oczywiście, ja taka porządną jestem, że zaraz po tym, jak sobie pomyślałam, co mogłabym zrobić temu dobremu człowiekowi za ściany, to się popłakałam. 😭😭😭😭😭😭😭😭😭 Właściwie to popadłam w spazm tak głośny, że niedoszła ofiarą zapukała w dzielącą nas ścianę tak silnie, że zadrżałam. To nie był odruch pożądania, sąsiad szpetny jest i z ust mu pachnie całkiem nieprzyjemnie. Wracałam do siebie po przemyśleniach. TO też nie był najlepszy pomysł-😂🤣😂😝😛😝 te przemyślenia, 🙈to🙈🙈nie moje
Czytaj więcej

ŚLEPY ARCHEOLOG

-
Obraz
Obudziłam się po to, aby już nigdy nie dostrzec konturów świata. Ślepa, z oczami wypełnionymi pospolitą masą, poznawałam świat  zmysłami, których dotychczas nie brałam tak bardzo pod uwagę. Dotykałam dłoni, którą rozpoznawałam po szorstkości, po liczbie skórek i nierówności tuż pod paznokciem. Odkrywałam zakamarki świata, odliczając kroki. Stał się on tym, co mogłam i byłam w stanie zapamiętać. Był liczbami odliczanymi w głowie. Dziesięć kroków od postawienia stóp, tuż po wstaniu i zetknięciu ich z zimnym panelem dzieli mnie od biurka, tuż za nim lekko w lewo, tam są drzwi. Ćwiczę pamięć dzień po dniu... Wyczuwam palcami dłoni zimną metalową klamkę. Przedpokój jest tak wąski, że czuje pokładające się na mnie ściany. Palcem u nogi uderzam delikatnie w uchylone drzwi. Tyle razy powtarzałam, aby zamykać je. Boli , jak  wiecie co??? Rozmasowuję miejsce cierpienia i czuję, że powinnam już dawno rozgościć się na sedesie... Pęcherz może tego nie dźwignąć. Dość!!! Zabrnęłam o
Czytaj więcej