MÓJ PRYWATNY ĆPUN

- Tato, tato będziemy mieli braciszka !!!!- To nie działo się naprawdę. Miał sen z którego nie potrafił się obudzić. Czy jest możliwe, aby hałas i krzyki córki tak doskwierały umęczonej głowie. Nie śnił.

Co też ta Klara wygaduje ?? Karol wydzierał się jeszcze głośniej. Był w wyraźnym stanie euforii.

Agata… Dlaczego milczy? Wyglądała niczym męczennica w tej swojej bladości. To było do niej niepodobne. Zresztą, nie miał pojęcia, co mogło być do niej podobne, a co wcale.

Czy jego córka, mogłaby na sekundę zamilknąć, a Karol, czy jego syn mógłby przestać skakać, jak na trampolinie. Dlaczego jego żona nie wyjaśni mu tego bałaganu.

- Dam mu na imię Piotrek- No tak po córce mógł się tego spodziewać. Imię już nadała, a on nie ma pojęcia skąd ta nowina i o czyją ciążę chodzi, czyje to dziecko???

Mrowiące uczucie w palcu, za który pociągnęła jego córka, przypomniał mu, że nie zdążył jej przytulić. Tak na dobrą sprawę, to nie był obecny ciałem w tym miejscu. To nie mógł być on. Tak.. Tylko w takim razie skąd ten ból w dłoni i uczucie gorąca w palcu, za który trzymała go dziewczynka, podobno jego córka.

Wszystko było, jakby nie jego. Oglądał pewnie film i przysnął znużony, a teraz… Nie …

To wszystko dzieje się tutaj i teraz. Stał między ławą,a wypoczynkiem.

- Paweł jest dużo lepsze – Karol

nie miał zamiaru odstąpić od projektu. Ostetecznie był starszy i miał sporo do powiedzeniania.

Z kim ona znowu to zrobiła ???

Nie chce chyba wiedzieć! 
Trzaśnie drzwiami. Wyjdzie stąd. 
Z kim się znowu puściła ???

Stał. Pozostając w bezruchu, zapominał, gdzie się znajduje. 
Już nawet plecak zaczynał mu ciążyć i jakoś tak gorąco mu się robiło w tej jesiennej kurtce.
Kończył się listopad. 
Kiedy to mogło się stać.
Nie zapyta się. 
Był w takim strachu, że nawet by nie mógł...

- Słuchajcie, spakujcie się przyjdę po was za godzinę. 
Zapomniałem kupić kości na zupę-

- Nie idź jeszcze tata- 
Nie potrafił na to patrzeć że spokojem, a teraz jeszcze,
Klara, jego księżniczka płakała najprawdziwszymi łzami.

- Zupę zrobimy pyszną w Puzderku. - Potrzebował wyjść, żeby jej nie zabić. Zajrzy do Marcina. Ochłonie, bo inaczej ją ukrzywdzi, a przecież dzieci musiały mieć chociaż matkę 
Co zrobią, gdy jej zabraknie. 
Chociaż ją...

- Dzieci nigdzie z tobą nie jadą- 
O,o, o !!! 
Odezwała się księżna pani. Przemówiła.

W dodatku uniosła swoje ciało z tego wypoczynku i wybałuszała na niego te wąskie ślepia o niebieskich źrenicach. 
Jak on jej teraz nienawidził!!! 
Jak on jej nienawidził!

- Słuchaj, masz gówno do gadania, to są moje dzieci- Pochylił się nad nią, gdy całkowicie się tego nie spodziewała.

- Z kim się kurwo puściłaś ?-

- To twoje-

- Gówno w kiblu jest moje. 
Szmato pytam się z kim się znowu puściłaś???!!! -

Musiał wyjść, bo z pewnością zabiłby ją i to co w sobie miała. 
Dzieci… 

Szedł ulicą nie zważając na jesienny wiatr, który hulał pomiędzy liśćmi. Ktoś musiał być sprawcą tego ojcostwa. Ktoś z pewnością wprowadzi się i przejmie władzę nad jego dziećmi, nad tym, co jeszcze w tym domu jego było.

Zrobi badania genetyczne.
Udowodni jej... Ma czas...
Teraz przeczeka. 
Nie chciał jej krzywdzić. 
Krew nadal w nim kipiała.

Rozwiedzie się z nią! 
Tylko dzieci, co z nimi? 
Tak bardzo jej kochał!

Telefon zadzwonił całkiem w porę. Potrzebował świeżego towaru od Marcina.

- Jesteś w domu?- Głupio zapytał. Znał go. Inaczej wcale by do niego nie dzwonił.

- Zapraszam. Rozumie, że kasę masz?

Jak mógłbym nie mieć-

- No wiesz sporo mi ostatnio jesteś krewny - Po co mu o tym przypominał...
Dobrze wiedział, że rozliczyć się muszą...

- Chyba nie chciałbyś abyśmy wyszli z kosami-

- To nas nie czeka. Uszykuj.
Zaraz będę.-

Drwalu… Jemu też był krewny sporą sumę. On nie będzie czekał...
Nogi i ręce na żywca mu połamie.
Następnie wszystko spuści w rów i spali… 
Co też on narobił sobie ???

Najważniejsze to przeżyć.

Towar od Marcina podniósł go z kolan. Starczy mu. Powinien być silny. Musi. Z wypłaty zacznie spłacać te długi za towar. Rzuci to gówno. Szedł w dół. Musi.

Nie, nie wróci się po dzieci, bo dojdzie do rękoczynów. Miał dosyć policji. Dzisiaj ta przygoda mogłaby się dla niego skończyć fatalnie. Kobieta w dziwnym rudym berecie- tak chyba moher wyglądał, patrzyła na niego w taki sposób, jakby spadł z przestrzeni kosmicznej i to na jej oczach. Siedziała po przeciwnej stronie w przedziale pociągu, który zajmował tylko on i emerytowana dama w moherowym nakryciu głowy.

W dupie z tą babą, pomyślał. 
Na dobrą sprawę, to jej nawet nie znał. Poznać też nie miał ochoty.

Rozpraszała go tymi patrzałami, a on wiadomość miał już w głowie gotową do Agaty. Z wewnętrznej kieszeni wyciągnął dwusetkę. Będzie prościej, jak nie będzie się krygował. Niech się patrzy – pani zdrowie, pomyślał. Nie był w nastroju do rozmów. Nie był w nastroju do niczego...

„ To nie moje dziecko. Wiesz o tym !

Jesteś głupią kurwą. Ruchał cię ten kto nie chciał.

Zapłacisz mi za to puszczalstwo!!”

Jedyne czego pragnął, w tamtej chwili, to spotkać się z Kingą. Chciał zapomnieć o tym piekle, żonie puszczalskiej i wszystkim tym co zgotowało mu życie. Pieprzone życie. On był tylko pionkiem,

Powie jej o wszystkim. Pozostała mu tylko ona. Musi to komuś powiedzieć, bo inaczej zwariuje.

„ Kochanie, gdzie jesteś? Będę u ciebie za godzinę”

Zadzwoniła prawie natychmiast. Zapomniała już o złości. Wiedział, że tak będzie.

- Gdzie jesteś Damian ? -

- Jadę z Poznania. Bardzo za tobą tęsknię-

- Ja za tobą też-

- Kochasz mnie Kinga????- 

- Jak myślisz gamoniu?- 
Od razu mu nastrój tym gamoniem poprawiła.

- Tyle razy prosiłam cię, abyś mi nie ubliżała, to rodzi agresję kochanie.-

Za godzinę będą. Razem. Opowie jej wszystko. Sam tego nie rozumiał. Rzuci to ćpanie i picie.

Dzisiaj weźmie ostatnie kreski i pójdzie do psychiatry. Opowie mu o chorobie, o tym pieprzonym Chad- się, o manii o depresji i narkotykach...
 Zawalczy o siebie i o Kingę.

Nic innego się nie liczy, tylko on i ona.

Opowie jej wszystko. 
Wiedziała i tak za dużo, ale musi. 
Nie miała złudzeń. 
Był na parszywym dnie.

Depresje ma od lat. Tego był pewien. Wszystko przez to, że ratował się tą pieprzoną amfetaminą.

Spojrzał na telefon.
Przerwał mu falę racjonalnego myślenia, która obecnie przetaczała się przez jego głowę. 
Nie sądził, że Monika go namierzy..
Nie w tym momencie. 
Był na dnie. 
Za moment zapłacze, jak mały chłopiec nad własnym losem… Jeszcze tylko chwila… 
 Niech lepiej o nic go nie pyta...

- Co tam słychać braciszku najukochańszy?- 
Jak jej zazdrościł tego nastroju skowronka.
Jak bardzo mu siebie było szkoda, 
że tak właśnie nie potrafił , z takim entuzjazmem wygwizdać hymn powitalny.

- Monika, jadę do Konina -

- Nie będzie cię więc w Puzderku? 
A tak na ciebie z Bartkiem liczyliśmy.

- Nie dzisiaj. Dzisiaj mam misję -

- My mamy rewelacyjny towar z Gosławic- 
Propozycja wydała kusząca.

- Chcę skończyć z tym gównem-

- Jeszcze zdążysz. Przyjeżdżaj- 
Może i było coś w tym z racji. Na wszystko miał czas.

- Zadzwonię jutro. -

- Dobrze, możesz nawet dzisiaj-

- Zadzwonię-

Co za gówno – pomyślał chowając telefon. Moherowa dama nadal się w niego wpatrywała.

Wszyscy ćpają, podczas gdy on che rzucić to gówno. Co za pieprzona niedorzeczność!