Cień...

Przemykam korytarzem. Jest wąski.
Zbyt wiele twarzy. Kolejne wiadomości. Próbuję odkryć siebie.
Po omacku pokonuję ten labirynt...
Pułapkę własnych wspomnień...
Złapałam się ostatnio na dotyku. Zbyt płytkie rysy charakteru. Emocje wygładzone szpachlą mistrza kamuflażu... Komplementy, jak miód..

A wiesz jak to jest z miodem...

Substytut wykonany nieletnią ręką Chińczyka, znowu nagina dojrzałość... Próbuję wmówić mi czego chcę...

Chyba rozwaliłam sobie głowę. W tym labiryncie jest tyle osób. Zasłaniają jedyne źródło światła, które sączy się z jarzeniówki...

Uderzyłam w ścianę. Zastanawiam się, czy kiedyś zdołam pokonać te mroczne przestrzenie...

Zbyt wiele twarzy. Twojej nie potrafię odnaleźć. To chyba dobrze...

Życie upstrzone, niczym letnia szyba, przez małe muszę gówienka obietnic, nie jest już takie przejrzyste...

Nie powinnam Cię odnaleźć.

To ta cholerna podświadomość szarpie się z wadą wzroku. Czy mogłaby wreszcie oślepnąć, rozbić ten pusty łeb i wylądować na wózku inwalidzkim??? Dokarmiałabym ją zupą z muchomorów, byłaby na wiecznym haju z gębą uśmiechniętą od ucha do ucha...

Wyczołgać się z tego labiryntu twarzy okrytych maskami. Ruszają ustami, chrząkają. To dziwne, jak śmiesznie wygląda śliniący się facet... Przez moment jestem rozbawiona.

Nie chyba nie ja, tylko naćpana podświadomość. Szkoda, że tak zimno, dałabym jej więcej tych muchomorów...

Myślę... Kurna dlaczego męczę mózg.

Znów się spocił.

Zaćpana podświadomość uśmiecha się w letargu do własnej bezmyślności, oślepiona niespełnieniem... Przestała Ciebie wyszukiwać w milionach nieznanych jej twarzy. Pozostań tam... 

Tylko czasami czuję się samotna...

Pozwalam im wtedy na ułudę... Czytam z ich ust. Udaję , że wierzę. Nie mają pojęcia , że jestem wyziębiona...Nawet nie pocę się pod pachami. Może to ten sztyft zadziałał???

Nie odbieram bodźców. Teraz cieszę się, że Ciebie nie ma.

Nie czekasz na mnie z obiadem, nie tapetujesz, nawet nie wymieniłeś mi tej deski na kibel, na tę piękną w storczyki...

Nie zmieniaj się. Zostań we własnym świecie urojeń. Kochasz urojenia...

Ja już nie...

Z naćpaną podświadomością, pachami, które nigdy się nie spocą, z mózgiem, który spuchł od wspomneń pozostanę zimną suką, w Afryce ułudy...

Gdy wytrzeźwieję, pewnie znowu zapuszczę się w ten korytarz.

Schowaj się dobrze, żebym nigdy Cię nie znalazła...