PRZERWA W EMISJI

-


To było, jak spotkanie POKORY z rozdmuchanym  EGO, które stojąc nad przepaścią potknęło się o coś, co wyglądało na ludzką stopę, a w zasadzie stanowiło kikut nienawiści. Ból gorszy od cierpienia, na wskutek wbicia igły w centrum wylotu odbytu, przeszedł przez ciało bohatera.
Zabolało panie Durczok, pomyślałam,
ale tylko na wstępie...

Po pierwszych stronach, miałam ochotę cisnąć książką o ścianę.
Pomyślałam , że Kamil Durczok znowu ma parcie na szkło. Próbuje zwrócić oczy milionów na swoją chorobę, łysą głowę, aby wzbudzić w nas empatię, która ostatnio nie jest trendy...
Nie poddałam się. Przechodziłam graficznymi labiryntami do kolejnych odsłon.
W połowie książki zdałam sobie sprawę, iż
trzeba być naprawdę silnym facetem, aby w publicznej spowiedzi
wyznać własne słabości.
Pęd za życiem, pogoń za uciekającym dniem, chuśtawka nastrojów, ostatecznie depresja i walka o siebie,
budują nowego człowieka...
Tylko te najgorsze przeżycia , które brutalnie rozjeżdżają nas po glebie, pokazują ile mamy w sobie siły, aby zmartwychwstać i tylko one wyciągają z tłumu pochlebców prawdziwych przyjaciół.
W Pana przypadku Panie Kamilu, była to ex- małżonka, która centralnie olała nienawiść. Trafiło się ślepej kurze ziarno- pomyślałam zamykając książkę.
Życie jest najlepszą szkołą.
Szkołą pokory...

Komentarze

  1. jotka28 kwietnia 2017 17:07

    Jakoś siła pana Durczoka nie przekonuje mnie, przypomina mi przypadek Ilony Felicjańskiej.
    Wszyscy, którzy mają parcie na szkło muszą liczyć się z publicznym praniem brudów, ale czy jest w tym bohaterstwo? nawet z tego robią show...

    OdpowiedzUsuń
  2. ZołzaTexa28 kwietnia 2017 17:19

    I ten przypadek i przypadek pani Ilony, to podniesienie się z śmierdzącej kupy wśród oślepiających fleszy. Mamy to szczęście, iż śligamy się na własnych gówienkach, w przestrzeni czterech ścian. Muszę oddać pełen szacunek panu Kamilowi, który przyznał się, iż w pogoni na szczyt zaniedbał żonę i syna, mówi o romansach, piciu i depresji..
    Ilu z nas mało medialnych wynosi się ponad resztę.
    Rzekłabym:
    Bogowie FB

    OdpowiedzUsuń
  3. Luna28 kwietnia 2017 22:17

    Jakoś nie korci mnie sięganie po książki celebrytów. To nie moja bajka.

    OdpowiedzUsuń
  4. ZołzaTexa29 kwietnia 2017 07:01

    Do czytania i wòdki się nie namawia
    😂😁😀
    Celebrytki powiadasz...
    Swoją drogą to dziwne, że jak upadł, to zabolało go tak po ludzku dupsko.
    Sami dzielimy społeczeństwo na my- szara eminencja i celebryci- niby UFO😂😁😀
    Pozdrawiam serdecznie

    OdpowiedzUsuń
  5. Antyterrorystka30 kwietnia 2017 19:48

    Miałam tę książkę w rękach, ale nie skusiłam się na lekturę- jeszcze. Być może zajrzę i poznam jej treść ;)

    OdpowiedzUsuń
  6. ZołzaTexa30 kwietnia 2017 19:57

    U mnie odleżała miesiąc.Nie spodziewałam takiej pokory.Ten kto znajduje się na szczycie nawet nie myśli jak bolesne bywa spadanie. Po upadku to już tylko sępy można nad sobą zobaczyć

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

BOŻE CIAŁO

-
Obraz
W otchłani piekła, w ciasnocie, w opętaniu, w agresji , przemocy, sile, w gwałcie, rodziła się tęsknota za nadludzką dobrocią. Gdyby tylko mógł... Gdyby.... Najchętniej odpuściłby własne ciało, a wraz z nim to pomieszczenie, w którym smród testosteronu skraplal się pod sufitem w celi poprawczaka... Od pierwszej sceny tego filmu czułam całym ciałem przedziwną niemoc, jakby mój prywatny korpus tego dnia odmawiał mi posłuszeństwa i zbyt  mocno obciskiwało duszę, pragnącej wolności. Gra aktorska Bartosza Bielania zakopuje obojętność w głębokim grobie i chyba długo nie pozwoli jej na zmartwychwstanie. Nie do pomyślenia, aby w czasach deficytu człowieka na dobro, Komasa stworzył tak naturalne dzieło, jakby Matka Ziemia od lat nic nie robiła, tylko dobro rodziła. Nietuzinkowego więźnia, który ginie ze swą dobrocią w gwałtowności i agresji współwięźniów,  trudno nie pokochać. Chyba potwierdzi to każdy, kto obejrzał" Boże Ciało". Zastanawiałam się  kto, w przypa
Czytaj więcej

IDEALNIE NIEIDEALNA, CAŁA JA TADAM🙈

-
Obraz
W zasadzie, biorąc pod uwagę moją skomplikowaną naturę i sinusoidalny temperament, nawet nie będąc starą jędzą z czarnym kotem i szklaną kulą, powinnam przewidzieć taki, a nie inny piątkowy scenariusz.  Co z tego, gdy do wszystkiego dokłada się moja naiwna i pełna wiary w lepsze jutro osobowość.  Oczy powinnam zamknąć, zaraz po tym, gdy bez pytania się otworzyły, a nogi obciąć i podrzucić do sąsiada, a następnie użyć je, jako narzędzia szantażu i wyjechać na Kubę i palić cygara... Oczywiście, ja taka porządną jestem, że zaraz po tym, jak sobie pomyślałam, co mogłabym zrobić temu dobremu człowiekowi za ściany, to się popłakałam. 😭😭😭😭😭😭😭😭😭 Właściwie to popadłam w spazm tak głośny, że niedoszła ofiarą zapukała w dzielącą nas ścianę tak silnie, że zadrżałam. To nie był odruch pożądania, sąsiad szpetny jest i z ust mu pachnie całkiem nieprzyjemnie. Wracałam do siebie po przemyśleniach. TO też nie był najlepszy pomysł-😂🤣😂😝😛😝 te przemyślenia, 🙈to🙈🙈nie moje
Czytaj więcej

ŚLEPY ARCHEOLOG

-
Obraz
Obudziłam się po to, aby już nigdy nie dostrzec konturów świata. Ślepa, z oczami wypełnionymi pospolitą masą, poznawałam świat  zmysłami, których dotychczas nie brałam tak bardzo pod uwagę. Dotykałam dłoni, którą rozpoznawałam po szorstkości, po liczbie skórek i nierówności tuż pod paznokciem. Odkrywałam zakamarki świata, odliczając kroki. Stał się on tym, co mogłam i byłam w stanie zapamiętać. Był liczbami odliczanymi w głowie. Dziesięć kroków od postawienia stóp, tuż po wstaniu i zetknięciu ich z zimnym panelem dzieli mnie od biurka, tuż za nim lekko w lewo, tam są drzwi. Ćwiczę pamięć dzień po dniu... Wyczuwam palcami dłoni zimną metalową klamkę. Przedpokój jest tak wąski, że czuje pokładające się na mnie ściany. Palcem u nogi uderzam delikatnie w uchylone drzwi. Tyle razy powtarzałam, aby zamykać je. Boli , jak  wiecie co??? Rozmasowuję miejsce cierpienia i czuję, że powinnam już dawno rozgościć się na sedesie... Pęcherz może tego nie dźwignąć. Dość!!! Zabrnęłam o
Czytaj więcej