V ROZDZIAŁ NA ZAWSZE DO WIDZENIA

#

- Be- eeert! –  Nawet nie przypuszczałam, że potrafię donośnie krzyczeć. Moc, która kumulowała się we mnie od rana wreszcie znalazła ujście. Dziś po raz pierwszy przebiegłam 16 km. O dwunastej godzinie moje zmęczenie przybierało monstrualne rozmiary i jedyne czego pragnęłam, to położyć się wreszcie do łóżka. Wbrew moim oczekiwaniom świat ustawił się na nie i działał przeciwko mnie. W dodatku, oprócz całego świata doświadczałam skutków zbuntowanej materii, która robiła wszystko, co w jej mocy, aby doprowadzić mnie do szewskiej pasji… Tylko spokojnie, nigdy nie byłam szewcem, nawet pić nie potrafię jak szewc, bo drugiego dnia rzygałabym, jak kot, nie będąc nim. To tylko jedno z wielu powiedzonek z księgi przysłów mojej mamy. Korki wyskoczyły właśnie po raz szósty, a nie pragnęłam niczego mocniej, jak zrobić ten pieruński obiad i położyć się spać.

Sytuacja wskazywała na ciągle rozwijającą się, bo te w niebieskim kolorze nie miały zamiaru zostać tam, gdzie je wcisnęłam. Obiadu kurwa nie będzie – klęłam pod nosem.

Przychodzą takie momenty w życiu człowieka, że człowiek myśli. Wbrew obiegowej opinii proces ten należy do tych z rzędu bardziej skomplikowanych. Dopadło mnie. Wszystko wyglądało tak, jakby ten cholerny Niemiec klątwę na mnie rzucił. Wczoraj zrobiłam mu dym o pieniądze za pierwszego maja. Za trzeciego już nie wrzeszczałam, bo to święto Polaków, a co tutaj kryć, Niemcy mają w dupie naszą Konstytucje i nie mają zamiaru płacić premii, ale za święto Pracy  nie miałam zamiaru mu popuścić i tak długo mu tłumaczyłam, że ma sobie wyobrazić, że w delegacji jestem, że wreszcie zadziałało i chyba poszedł w to, bo trzęsącymi rękoma rzucił mi na stół 50 Euro. Jak zatrzasnęłam drzwi, to słyszałam jak mamrotał do siebie, że wyciągam wszystkie pieniądze od niego. Założę się, że poszedł, jak Jarząbek, do tej swojej szafy i naskarżył na mnie Panu Bogu. Klątwę francol na mnie rzucił to głodny pozostanie i basta. Wyszłam jeszcze raz na taras, żeby dokładnie określić miejsce w którym go zastanę. Mogłam przypuszczać : Ja tu walczę z tą cholerna materią, a on tam plotkuje z wytatuowanym sąsiadem. Obiadu gronie dzisiaj nie zjesz! – Krzyknęłam w przestrzeń domu, w którym na dole spała Rita.  Nie lubiłam ich obu, ale jego mocniej. Nie trzeba lubić matki, ale szklankę wody to wypada jej podać, chociaż raz dzień. Bert tego nie stosował. Gdyby mnie tutaj nie było, to by po trzech dniach sobie przypomniał, że matka jeszcze żyje i nie piła, więc może ostatecznie zmoczył by jej usta ręcznikiem.

Zresztą sama nie wiem, czy byłby w stanie to zrobić…

 

- Beert!- Wydarłam się ponownie, jeszcze głośniej niż przed chwilą, bo przed okresem to tak mam, że krzyczę głośniej niż na co dzień.

No i wtedy odnotowałam plus. W szkole uczyli, że dwa minusy składają się idealnie na plus, więc wyszedł ptaszek w statystyce i Bert obrócił się w moją stronę, machając tymi przydługimi wiatrakami, które tworzyły jego ręce, dając mi tym samym sygnały, że najlepiej by było, abym przestała krzyczeć i schowała się do tej szafy, do której tak często przemawia, jak się na mnie wkurwi. Gdy tak się w niego wpatrywałam, to nic innego nie chodziło mi po głowie, jak mord. Zabiłabym dziada bez jednego przystanku, za egoizm, za brak empatii do Rity i za to cholerne skąpstwo, że jej wody żałowała, a mi pieniędzy.

Zastrzeliłabym, że obciążał mnie tym swoim nieprzystosowaniem, ale nadal giwery nie miałam pod ręką. Na palcach u ręki liczyłam dni dzielące mnie od kolejnego okresu. Alibi się znalazło. Jak go zabiję dzisiaj to powiem niemieckim sędziom, że byłam przed okresem, a że jestem w grupie ryzyka osób objętych napadami szału z tytułu PMS,  to może przy odrobinie szczęścia wypuszczą mnie na Wigilię do domu – nie istotne na którą i tak nie lubię świąt.

Poniekąd niemiecki systemu więziennictwa mnie przerażał. To uratowało dupę Berta.  

- Beert!!!!- On nadal nie miał zamiary przyjść do domu. Zdałam sobie sprawę, iż krzyknęłam tak głośno, że z pewnością Merkel przerwała obrady plenarnego zebrania SPD. Zupełnie zapomniałam z tego wkurwienia, że obiecałam sobie na niego nie krzyczeć. Od czasu, gdy schował się przede mną w łazience, bo zapomniał opróżnić zmywarki minęło czternaście dni. Wytrzymałam i tak dość długo…

Patrzyłam na te cholerne korki i na Berta, który kierował się do domu. Zawiesiłam się na jego życiu, na opowiadaniach, które przekazywały mi pielęgniarki o tej matce, która goniła za nim po całym domu z laską, przed którą zamykał się w łazience, o jej złości  i agresji. Patrzyłam na tego faceta, który nieśpiesznie kierował się w kierunku zamieszkania. Wkręci mi te korki, podam tan obiad i pójdę na górę spać… Wykonywałam tylko swoją pracę… Nie powinny mnie interesować wiążące ich emocje… Raz się tylko zemściłam na Ricie. To było zaraz po tym, gdy opluła okna jajecznicą, którą przyniosłam jej na kolację. Nie wiem, czy ktokolwiek zachowałby spokój. Ja zachowałam tylko na okoliczność wieczoru. O czwartej rano zawsze do niej zaglądam na krótko przed bieganiem i sprawdzam, czy żyje, czy oddycha i czy wszystko z nią w porządku ? Podnosząc roletę usłyszałam, że pyta tonem pełnym przerażenia, kim jestem. To wtedy mnie naszło. To głupie, bo wstydzę się tego nadal, ale nie lubiłam tej baby od zarania. Stanęłam nad jej łóżkiem i głosem diabła wyszeptałam :

- To ja zmora z piętra wyżej. – To była tak minimalistyczna wersja mojej zemsty, za stres, którego nie znoszę.

Po tych słowach wychodzę. To dziwne, ale odczuwam satysfakcję. Czasami tak mam, że zachowuję się jak kat psychiczny, ale nie potrafię nim pozostać na dłuższą metę.

Francą jednak powinnam pozostać. To mogłoby mnie chronić…

Dzisiaj nie wytrzymuję. Wrzeszczę na Berta. Jestem taka zmęczona, że zastanawiam się,

czy czasem, za małą sekundę nie upadnę i nie zacznę udawać dywanu, którego Bert się przez te długie lata nie dorobił. Gdy tak go punktuję moim wrzaskiem, dzieje się coś, czego absolutnie się nie spodziewałam. Bert patrzy na mnie, na moją wylewającą się frustrację, słucha krótko moich krzyków i… Przerywa mi solidnie brzmiącym, niemieckim zwrotem:

- Ruhe! – Słyszę, że krzyknął, ale nadal nie wierzę, że to on. To dziwne, ale w tym zaskoczeniu nie czuję zmęczenia. Spoglądam na niego i zdaję sobie sprawę, że muszę głupio wyglądać, taka wyciszona i zszokowana. Chyba to zauważa. Jest tak zaskoczony, jak ja.

Przypomina mi się to, gdy wreszcie leżę w łóżku i próbuję oddać się popołudniowej drzemce. Wariatka jestem, bo na to wspomnienie uśmiecham się sama do siebie.

Wtedy to słyszę. To charczenie z dołu przypomina odgłos traktora, który nie może ruszyć na oparach. Jest co raz głośniejsze. Zrywam się z łóżka i biegnę na dół. Rita jest sina. Dociskam przycisk, który automatycznie podnosi część łóżka, na którym spoczywa jej głowa.

Ona nadal kaszle. Po kilku minutach pojawia się w drzwiach Bert. Wciskam w jego ręce słuchawkę od stacjonarnego telefonu i informuję go, że ma dzwonić na pogotowie.

Słyszę, że dzwoni, ale chuj wie gdzie. Ona umiera. Widzę to. Ściska mnie mocno za dłoń, mocniej niż zwykle i patrzy z takim lękiem. Przypomina mi się agonia Erny. Wiem, że Rita odchodzi. Słyszę, jak szepta pomiędzy jednym charczeniem, a kolejnym :

- Ich habe angst –

Uspokajam ją. Mówię, że ma z Bogiem w myślach porozmawiać. Pytam, czy go zna, bo jak zna, to będzie im obojgu łatwiej. Za sobą słyszę głos Berta. Zdaję sobie sprawę, że matka umrze, zanim on wezwie karetkę. Wybieram szybko numer telefonu na swojej komórce do jego Brata, chyba krzyczę, bo Bert przerywa rozmowę :

- Dzwoń szybko po karetkę, matka ci umiera! Powiedz, że mają natychmiast przyjechać!-

- Gdzie ty Bert dzwoniłeś ???-

- Do przychodni – Nie wiem dlaczego tam, ale już nie pytam. Dostrzegam cewnik. Jest wypełniony bordową krwią : 1200 mll krwi. Ona chwyta mnie ponownie za rękę.

- Boje się – Charczy i patrzy tym swoim spojrzeniem przerażonego jamnika, który rozumie, że mu zaraz ostatnie jajka odstrzelą na polowaniu.

- Boję się umierać- Po jej słowach, zaczynam się modlić. Ściskam jej dłoń i odmawiam Koronkę do Jezusa, aby ją przyjął. Przecież Rita ma 98 lat. Wygląda na to, że niebo o niej zapomniało, a teraz Bóg przypomniał sobie o jej istnieniu i przywoływał ją do siebie.

Chwytam dłoń Berta i kładę ją na ręce jego matki:

- Głaszcz ją i przemawiaj do niej. Po prostu bądź z nią, bo może to wasz ostatni czas-

Wychodzę na chwilę na ulicę skąd słyszę sygnał karetki. Otwieram szeroko drzwi, aby przeszli bez szwanku z noszami i patrzę na tę parę : Matkę i syna … Zastanawiam się co jest ze mną nie tak ? Dlaczego właśnie wtedy, kiedy ja mam wartę ona umiera???

Wszystko to, co się dzieje w moim otoczeniu zaczyna być dla mnie co raz bardziej zawiłe, mniej zrozumiałe. To chyba wtedy formułuję swoje zapytanie do Boga, że w gruncie rzeczy mógł wybrać na to stanowisko kogoś innego. Dlaczego Boże znowu ja ????

Odrywam się od przemyśleń. Rita charczy co raz głośniej.

Cholera, widzę że umiera. Niby, przywykłam do śmierci…

Po raz pierwszy dostrzegam w oczach umierającego tyle strachu. Robi mi się jej poniekąd żal. Moja głowa automatycznie filtruje wspomnienia. Pamiętam, że Gieoś umierał szybko. Jego żona – Erna, odeszła z pogodzeniem. Nawet tego chciała. Odczuwała zmęczenie życiem.  Wspominała, że o tym na kilka dni przed śmiercią. Natomiast Lottę porwało z zaskoczenia. Atak serca na łóżku. Nigdy nie zapomnę tej reanimacji. Jej mąż Henry odszedł dwa miesiące po niej. Czuł zmęczenie. Usnął i się już nie obudził.  Podprogowo dotarło do mnie,

iż przeprowadziłam na drugą stronę tylu Niemców, a prezydent polski nadal nie wręczył mi orderu. Nie, w tamtej chwili nie było mi do śmiechu. Dynamika, z jaką rozwijała się akcja na moich oczach była dla mnie zaskakująca.  Nawet nie wiem kiedy pojawiła się karetka.  Odnotowali na tych swoich aparatach zatrzymanie akcji serca u Rity. Obserwowałam ze spokojem, jak ją reanimowali. Byłam wtedy w dziwnym transie. Czułam, że Rita przeżyje.  Wbrew zdrowemu rozsądkowi, przypomniałam sobie, że od dłuższego czasu nie oddycham. Zrobiłam to chyba ze strachu, że odejdę przed nią, a nie miałam przecież nawet dziewięćdziesiątki. Chyba ze strachu łapie oddech. Po chwili wszystkimi zdrowymi zmysłami, jakie posiadam, wyłapuję ciszę. Dopiero wtedy ogarniam ten Armagedon.

Na pościeli dostrzegam sporych rozmiarów plamy. To krew. Czuję się, jak w kadrze horroru. Sanitariusze działają bardzo szybko. Zabierają Ritę na nosze i wywożą.

Dopiero teraz w  drzwiach dostrzegam sylwetkę Gerarda. Nie mam pojęcia ile tam stał.   Zmęczenie zaczyna mną mocno potrząsać. Przypomina mi, że w gruncie rzeczy powinnam spać w swoim łóżku. Dopomina się hurtowo odpoczynku.

Automatycznie zwijam pościel, którą wrzucam do pralki. Lustruję ostatni raz pokój Rity. Pozostaje w nim  przetrzeć podłogi klejące się od krwi. Nie wchodzę do braci.

Potrzebuję teraz siebie dla siebie, bo w tym kieracie, zginęła mi gdzieś wredna Agata. Próbuję ją odnaleźć, aby przeżyć. Robię to, siedząc na ławce przed domem. Wracam myślami do beztroskich lat. Ten system działa. Czuję jak ulegam resetowi i powoli powracam do siebie. Majowe wieczory niosą w sobie jakiś potężny ładunek magii. Ulegam jej bezwarunkowo.

W takim momencie słyszę odgłos sms – a. Jestem poniekąd zła.

„Puk … Puk … Przepraszam …”

Przeistaczałam się z Oazy Spokoju w pieprzonego Kamikadze. Czytałam dalej.

„ Nie potrafię przestać myśleć o Tobie. To już nie to, że przeglądam zdjęcia.

Co się dzieje, że Cię dzisiaj nie ma ? Zniknęłaś zbyt szybko.  ”

 „ Paweł nie mam głowy do twojego pisania. Nie wkręcaj mnie w te swoje emocje, bo Cię dzisiaj pogryzę na odległość. ”

„ Lubię taką namiętność „

Padalec, pomyślałam tylko bez cienia życzliwości. Bolało mnie dzisiaj nawet myślenie…

„ Miałam ciężki dzień. Kobieta mi prawie umarła”

„ Przepraszam, nawet nie zapytałem, czym się zajmujesz… Jest mi bardzo przykro.

Nie było wcześniejszej wiadomości. Przepraszam. Jak mogę Ci pomóc ? ”

Zalewał mnie spokój. Nie przypuszczałam, że tak można, tak po prostu, nie było tamtej Agaty. Stawałam się ponownie tą pieprzoną Oazą Spokoju z granatem pod poduszką …