A ZAWSZE DO WIDZENIA

 

#

 

#

Wyłączyłam telefon. Obiecałam sobie wytrzymać bez zgiełku, kawałów, zabawnych nagrań, życzeń, bez chaosu, bez obiecanek i marzeń. Cisza czasami przypomina świętość, bo nic nie jest tak naprawdę bardziej wymownego niż milczenie. Dotychczas zagadywałam swój ból. Najskrytsze marzenia, które najmocniej bolały, zagłuszałam hardością. Pozowałam na starą luzarę i już mi się nie chce, nie chce mi się nic. Mam dość ludzi oceniających, jak nieprzeczytaną książkę – po okładce, dość hipokryzji szytej najpiękniejszą nicią życzeń, dość ignorancji używanej jako mądrości. Zaszyłam się we własnym składzie, jak Emil w drewutni, z kryminałem Marty Guzowskiej „ Ofiara Polikseny”. Postanowiłam zapomnieć o życiu. Zanim odcięłam się na dobre, zauważyłam jeszcze ostatnią wiadomość od Pawła. Śmiał się ze mnie, że jak Kopciuszek zniknę przed północą i wysłał w pośpiechu jakieś szlaczki ubrane w słowa.

„ Matka prosi, żeby do niej wjechać jeszcze dzisiaj. Coś jej dolega. A ja nie mogę przestać myśleć o jednej pyskatej kobiecie. Tylko nie krzycz na mnie. Nic na to nie poradzę. Masz rację, zdystansuję się do naszej znajomości, tak jak prosiłaś milion razy . Napisz, jak wrócisz do wirtualnego bałaganu”

Zrozumiał ?? Tak naprawdę Paweł był ostatnią osobą, którą mogłabym wkręcić w jakiś beznadziejny flirt. Zwyczajnie mi się nie chciało. Nie miałam zamiaru opierać naszej znajomości na jakiejś pieprzonej nadziei na miłość. Miłość umiera ostatnia.

„ Paweł dziękuję. Chcę abyś wiedział. Zabiłam kogoś, zabiłam z miłości. Kiedyś może Ci to opowiem… Miłość to beznadziejny instrument. ”

Nie nadawałam się do pary. Zresztą dopiero od miesiąca zaczęłam sobie używać na wolności. Było mi nadal mało. Nie miałam zamiaru robić niczego wbrew sobie. Ceniłam znajomego, który z cierpliwością mnicha znosił moje fochy i fanaberie i właśnie z tego powodu nie dopuszczałam go do siebie bliżej. Ludzie którzy są ze sobą w przyjaźnie nie domagają się rozebrania duszy na części setne. Nie chciałam już przed nikim stawać naga, nie chciałam marznąć i czekać, aż ktoś mnie poskłada do kupy, po tym gdy pozna moje słabości. Słabym punktem miłości jest rozbieranie siebie z warstw. Ten który rozbiera może zobaczyć to, czego nikt jeszcze nie zobaczył u stojącego już nago. Nie chciałam jeszcze marznąć, nie teraz kiedy tyle dowiedziałam się o sobie. Grzałam się ideałami o własnych możliwościach. Chciałam więcej i więcej od życia... Poniekąd osoba nieznajomego - znajomego bardzo mi imponowała. Paweł, jako nieliczny czytał mnie ze zrozumieniem.

Czasami odgrywał pozy faceta z mózgiem, jak kosmos, ale nie irytowało mnie to tak znowu mocno. Wręcz przeciwnie. Przyjmowałam jego próby, jako komplement. To mi nawet imponowało. Paweł pragnął zwrócić swoją uwagę na intelekt. Podobało mi się to, że czyta, to co ja do niego piszę. To było rzadkie zjawisko w świecie przyrody. Gdybym znalazła zapytanie w krzyżówce, które brzmiałoby mniej więcej w ten deseń :Najbardziej podniecający członek mężczyzny, bez wahania wpisałabym mózg. Głupi facet to najszybszy morderca kobiecego seksapilu. Głupi chłop, jest jak kura z dwoma zwojami :Jeden służy mu do srania, a drugi do biegania w koło. Zawsze uważała, że nie ma gorszej rzeczy, jak facet wstydzący się zakoli, krzywych zębów, czy brzucha, bez którego jest, jak dzban bez ucha, a wbrew zdrowemu rozsądkowi i zasadom higieny intelektu, nie krępujący się własnej ignorancji. Droga krzyżowa jest niczym, w zestawieniu z rozmową z mężczyzną, który nie potrafi wykorzystać pokładów własnej inteligencji. Myśli tego dnia kudliły mi się w głowie. Okoliczności sprzyjały, aby odciąć się od myślenia. Z pełną odpowiedzialnością gotowa jestem stwierdzić, iż nikt inny, jak właśnie kobiety,  powinny mieć płatne urlopy od myślenia, albo przynajmniej wypłacane szkodliwe, bo z tym myśleniem to jest tak, że jak kobieta już zacznie, to skończyć nie jest w stanie… Najlepszym „ odmóżdżaczem” na przypadłość myślenia są i były zawsze seriale. Na stacji RTL leciał właśnie mój ulubiony : LEHREL. Jednym okiem spoglądałam na rozpoczynającą się akcję na ekranie, a drugim kadrowałam mój telefon, próbując się odciąć od świata wirtualnego. Wtedy,  z tym zezem na twarzy i bałaganem w oczach, wyczaiłam jeszcze sygnał ostatniej wiadomości od Pawła

 „ Chcę być dobry. Nie zrozum mnie opatrznie, bo znowu powiesz, że jestem cukier.

Chcę być dobrym człowiekiem i dobry dla Ciebie”

Przeczytałam jeszcze raz i jeszcze raz. Byłam zła. Nie przypuszczałam, że Kaśka będzie bawiła się w swatkę. Ufałam jej na tyle, że wspomniałam pobieżnie tylko o znajomości z Pawłem, którego ona również znała. Nie dalej, jak wczoraj przyznałam się jej, że trzyma mnie przy tej znajomości jego niesamowita dobroć. Nie interesowało mnie z kim jest i czy z kimś jest tak w ogóle! Nie chciałam wiedzieć zbyt dużo, bo to rodziło by z kolei jego ciekawość względem mojej osoby, a tego pragnęłam uniknąć, zgodnie z niepisaną zasadą mojej matki : Im mniej wiesz, tym dłużej żyjesz. Wiedziałam jedno, mój znajomy był tak dobry, że chyba nawet nie zdążył nauczyć się przeklinać. Robił przynajmniej takie wrażenie.                                   W przeciwieństwie do niego klęłam, jak szewc u gdyby przyjmowali na przyuczenie po języku, zdałabym egzamin bez poprawki. Nie wiem, czy istnieli jeszcze tacy faceci, ale on zdecydowanie różnił się od tych, których było mi dane dotychczas poznać. W jakiś przedziwny sposób, ta aura spokoju i dobroci ciągnęła mnie w jego stronę. Nie chciałam obietnic, miłości. Potrzebowałam dobra po tym całym chujstwie, które całkiem niedawno przeżyłam i nie pragnęłam niczego mocniej, jak zapomnieć o szambie.

W myślach pocieszałam się, że przecież każdy tak ma, że raz w życiu w gówno wdepnie. Szkoda tylko tych ślicznych bucików … Chciałam mieć to za sobą, nawet we wspomnieniach. Marcin był moją wielką miłością. Niechcący wprowadził mnie w świat, którego nigdy nie pragnęłabym poznać. Chciałam zapomnieć. Huk pękających żarówek i ciemność która pojawiła się na ekranie ogromnego telewizora, oderwała mnie od przeszłości i myślenia, za które i tak nikt szkodliwego nie wypłacał. Tak szczerze, to od dawien, dawna nie czułam takiego przerażenia…Biorąc pod uwagę okoliczności, bo w pokoju zrobiło się, jak w tym rasistowskim powiedzeniu, że w dupie u Murzyna może być tylko tak ciemno. Zaświadczam wam, że nie uświadczyłam większych ciemności, niż tego wieczora, chociaż dupy czarnego nigdy nie uświadczyłam, to ja Agata, wyobrażałam sobie, siedząc w tym czarnym pokoju, że tam gorzej być z pewnością nie może i nie będzie… Ciemności egipskie, to też chuj. Rozjaśniałyby tylko mój czarny nastrój wieczora… Położyłam się do łóżka w tej ciemności trudno porównywalnej, właściwie to do niczego. To nie  był z całą pewnością najlepszy czas na naprawę urządzeń… Dopiero zasypiając przyszedł mi do głowy Marcin. Ja – Agata nigdy nie skakałam wyżej. Poderwałam się na łóżku, jak Małysz do skoku.

Nie robiłam tego od dawna… Od nie wiem kiedy, nie krzyczałam na niego …

- Ty głupi chuju, przecież to tylko kumpel !!!–Wrzasnęłam w ciemność pokoju…