MÓJ NUMER 44

Życie to jedna wielka PRZYGODA...  Tak mawiał mój stary przyjaciel. Trudno nie zgodzić się z jego tezą... Nawet po tylu latach.
To nie było do przewidzenia, jakkolwiek to by wyglądało. Sądziłam, że potrafię zapanować nad emocjami. Ostatecznie to stara dupa już jestem. Właściwie to nie szukam pracy.
Obecnie wypoczywam. Robię to, bo lubię. 
Urodziłam się leniem w niesprzyjających warunkach środowiskowych, które osaczają mnie w samym centrum Polski. Jestem niepogodzona. Chociaż przyrzekam - walczę z tym. Cóż w Australii na drzewie eukaliptusowym, 
zasadniczo bez futra - nienawidzę okryć i nawet w zastępstwie niedźwiadka koala pozostanę bez niego, byłoby chyba całkiem przyjemnie ...
Marzenia są po to, aby się nie realizowały, bo wtedy, zwyczajnie nie było by marzeń....
Właściwie to mogłabym nie jeść, nie pić, tylko tak bujać w obłokach.... Przeszkadza mi jedna tylko kwestia: 
Do życia prócz tlenu i marzeń potrzebuję pieniędzy. 
Huśtawka zatrzymuje się raptownie. Prawie z niej wypadam. Zderzam się z realnością, a podnosi mnie mój dobry Anioł. Trochę się martwi moim spokojem. Przesłał mi namiary do osoby, która była w stanie wykorzystać moje umiejętności w związku z faktem przetrwania...
- Podoba mi się propozycja pracy przy opiece w Berlinie. Mogę wiedzieć, co utrudnia tej kobiecie życie?- Zapytałam właściciela przepalonego głosu i znajomego akcentu. Chyba nie zrozumiał. Dodałam więc.
- Interesuje mnie, na co ona jest chora?-
- Cóż, na starość - Odpowiedział mi męski głos ze śląskim zaśpiewem.
- Ma 84 lata i mieszka sama. - 
No, tak - pomyślałam, jeżeli mogła jego odpowiedź cokolwiek tłumaczyć. 
- Może przejdziemy na język niemiecki?- Przeszliśmy gładko. Chyba nawet zbyt perfekcyjnie, bo odniosłam wrażenie, że był zdziwiony naszą konstruktywną konwersacją. 
- To tylko Berlin panią interesuje?- 
- Właściwie to byłoby w gruncie rzeczy ciekawe doświadczenie- Odpowiedziałam. Chociaż już wtedy pomyślałam, że 1300 Euro to jednak zbyt skromnie.... 
- Ten numer telefonu jest aktualny ? - 
A już myślałam, że to koniec. Mój rozmówca nie dawał za wygraną. Odnosiłam wrażenie, że wypełnia ankietę po drugiej stronie niedostrzegalnej sfery.
- Tak, dzwonię z niego do pana-
Zaczynałam się irytować. Nie. To  zabrzmiało nazbyt subtelnie!
Nieznajomy wkurzał mnie do tego stopnia, że zupełnie tego nieświadoma włączyłam do rozmowy język migowy, wysuwając najgrubszego, środkowego palca w jego stronę. Nie zauważył. Powinnam to przewidzieć.
Może posługiwał się alfabetem Braille'a i nie dostrzegał mojej agresji.
- Maila to mogłaby mi pani przedyktować ??? - 
Co zrobić ??? Znaki zapytania buduję mimicznym zatroskaniem. Mimo wszystko literuję posłusznie. 
Nie wiem dlaczego robię?
- Jeszcze adres do korespondencji poproszę -
- Nie bardzo rozumie- 
- Umowę pani prześlę - Dyktuję, chociaż myślę sobie że to idiotyczne. Właściwie, to ja koala, nadal wypoczywam i ta umowa , to wydaje mi się zbędna. Nie wykazuję się jeszcze asertywnością i ...
Dyktuję Śląskiemu gachowi moje listowne zestawienie.
- Jeszcze bym prosił o zdjęcie - Przesadził, ale nie miał o tym pojęcia. Znał mnie zbyt krótko, a ja jak ja się zagotuję, to bata nie ma na Mariolę...
- A numer buta?- Pytam grzecznie.
- Że co???-
- Numer buta panu ślę!!!! -  Dotknęłam palcem czerwonej słuchawki. Złe nie śpi. Co mnie właściwie podkusiło?
Może jeszcze dożyję czasów aplikacji, w której będę przekazywać siłę kopa w dupę -  z pełnym numera buta, a wtedy założę 44, nawet gdybym miała je zgubić!!!!