SPEED

Liście szeleściły dociskane podeszwą sportowego obuwia. Biała podeszwa dawno straciła blask gali.
Brzozy szumiały złowrogo poddając się naciskom wiatru. Poranek tonął w półmroku listopadowego poranka. Odczuwałam przygniatającą niemoc.
Powietrza wydawało mi się zbyt mało. Jeszcze tylko kilka kilometrów.
Z daleka dostrzegłam postacie. Trójka mężczyzn obcinająca konary, wyglądała, tak, jakby na mnie czekała.
- A pani to nie za gorąco w tej koszulce na krótki rękawek?-
Odwróciłam głowę za całkiem przyjemnym głosem trzydziestoletniego blondyna  z piłą tartaczną w dłoni.
- Pobiegałby pan i od razu cieplej by się zrobiło!  -
Wypaliłam, nie przewidując konsekwencji.
Długie nogi mężczyzny w mgnieniu oka pokonały, dzielącą nas odległość.
Odgłos piły tartacznej stawał się co raz bardziej nieprzyjemny. Za sobą czułam przerażający  powiew załączonej  piły. Oprócz niego -  własnypot...
Śmierdziałam strachem.
Mężczyzna zacisnął umięśnioną dłoń na moim karku, nie wypuszczając z drugiej, wyjącego instrumentu zbrodni.
Wolną ręką przeszukiwałam kieszenie.
Nie mogłam natrafić w nich na telefon.
Przeczuwałam, że tylko
on może mi życie uratować...
Od dawna nie czułam takiego lęku przed śmiercią czającą się za moimi plecami.
Wzięłam oddech...
Kiedy to zrobiłam, siłą woli uniosłam się do pozycji siedzącej. Znajdowałam się na własnym łóżku. Początkowo byłam nawet tym faktem rozczarowana, no bo, jak ????
Przed sekundą galopiwałalam

niczym łania w lesie z piłą tartaczną przy szyi. Czułam zapach swojej krwi...

Sen...
Ufff...
To był tylko sen, którego pozostałości zmywałam pod prysznicem...
Musiałam to wybiegać...
Pokonałam drugi kilometr, gdy spostrzegłam gdzie dotarłam. Początkowo nie bardzo wierzyłam w to co jawiło się moim oczom.
Bale ściętych drzew piętrzyły się po prawej stronie leśnej drogi.
Słyszałam z daleka męskie głosy, które zagłuszała piła tartaczna. Robiło mi się gorąco. Mężczyźni nie spuszczali ze mnie wzroku.

- A pani to niezagorąco w tej koszulce na krótki rękawek?-
Odwróciłam głowę za głosem. Miałam ochotę się zatrzymać, ale przecież znałam konsekwencje postoju i nie był to tylko gorszy czas na przebyty kilometr.
Mężczyzna z piłą na ramieniu nie przestawał się ironicznie uśmiechać.
Był przystojny...
Tak przystojny, jak...
Dokładnie...
To był facet z mojego koszmaru...
Szedł w moją stronę...
Nie zgadnięcie.
Od czterech lat nie miałam tak dobrego czasu na sześć przebytych kilometrów!