ŚWIAT DAGMARY WIECZKO

https://youtu.be/ZM6Y5Mi4fNEhttps://youtu.be/ZM6Y5Mi4fNE

Nie przypuszczała, 
że bal może mieć takie zakończenie.

Winiła za wszystko Piegusa, bo to on nakręcił.

Cóż, pani Iwonka też nie była bez winy.

Zostawiła Agatę bez pary, zaniedbała, nie zaopiekowała się jej smutną samotnością, a ona z tego powodu cierpiała najbardziej.  
W grupie single zawsze rodzą pytania.
Dlaczego sama?
Co z nią nie tak?
Dlaczego inni w parach , a ona drepcze , jak jakaś nieprzystosowana zupełnie z boku. Tymczasem w grupie
 chłopców , było jakoś mniej,

ale czy to Dagmary wina, że kobiet rodzi się więcej?

Nic nie dzieje się bez przyczyny – pomyślała, odpowiadając sobie jednocześnie na pytanie.
Zawsze takie sytuacje służyły szczytnemu celowi.
Zdaje się, że i ta nadwyżka demograficzna kobiet, nie była tak znowu bez celu...

Świat domagał się inteligencji, to mu kobiety, niczym anioły z nieba spadały

Zapotrzebowanie na kolejne Marie Curie – Skłodowskie rosło. 
Już ona nie dopuści, aby 

Nobel poszedł do dziada.
Piegusa też nie odda, postanowiła.

Na próbach zgrzytało, gdy Agata dyskretnie próbowała spowodować u niej kontuzję, wpadając niby to przez przypadek na nią i dociskając ją do parkietu swoim ciałem.

Jakoś trudno było Agacie się pogodzić, że Piegus nadal pozostaje z nią w parze. 
Z jej strony, jakby na to nie patrzeć, to jednak fakt, iż tańczyła z Piegusem
stanowił serdeczny gest wobec niego.
Niech się nacieszy jej obecnością, póki może,
bo po balu,

to wiadomo Kopciuszki z bucików wyskakują i nie ma,

ani Kopciuszka, ani bucików.

Dagmara odczuwała dziwne mrowienie w całym ciele.
Pani Iwonka nazywała to tremą, jej mama stresem, a ona uważała, że to przeczucie.
Babcia też tak 
miała.
Podobno na chwilę przed śmiercią. Umierania się jakoś nie bała.
Zresztą trudno się dziwić w tych okolicznościach... 
Czuła, że coś tak tąpnie, że świat już nigdy nie będzie taki sam...
Tak dokładnie czuła i to na chwilę przed wejściem na scenę...

Próby generalne zostały już ukończone. Czekał je prawdziwy, najprawdziwszy występ, przed publicznością, która zniecierpliwiona zajadała ciastka i pączki. Dagmara odliczała na ciele siniaki, aby nie myśleć o tym, co ją czekało...
Przeznaczenia nie oszukasz...
Gdzieś to słyszała, ale w tym stanie, nie potrafiła jednoznacznie określić, gdzie?

Równo o siedemnastej
pani Iwonka spoglądała na nich po raz ostatni , tak bynajmniej twierdziła przed występem.
Uśmiechała 
się niby serdecznie, ale Dagmara dobrze wiedziała, że pod tak ułożonymi ustami, kryje się ostatnia uwaga...
 Nie myliła się wcale..
A nadal daleko było jej do tego jasnowidza...

Ściskając z całych sił dłoń Grzesia, żeby go Agata nie uprowadziła, przypomniała sobie poranną myśl jej ojca, która brzmiała mniej więcej tak:
”Życie to nie bajka, życie to je bitwa”.

Ręka Grzesia zaczynała się pocić, myślała, nawet, że ze strachu przed nią, ale szybko okazało się, że ściskała go zbyt mocno…

No i wtedy tuż przed Grzesiem, znienawidzoną przez nią Agatą i oczywiście
nią samą -Dagmarą Wieczko, pojawiła się pani Iwonka.

To co powiedziała, trochę ją zaskoczyło.

Nawet pomyślała, że jak nic czytała na googl - ach najświeższe przepowiednie tego wróżbity Jackowskiego, o którym jej tata – Leon nieustannie opowiadał mamie przy kolacji, 
pragnąc jej do końca humor zepsuć, nadmieniając o czekających ich katastrofach.

Mama zazwyczaj nic sobie nie robiła z jego bełkotu. 
Zakładając nogę na nogę przemawiała do niego ze spokojem, na który tylko ją było spać:

„Skoro jutro ma nastąpić wybuch jądrowy, który przepowiedział ten twój wieszcz, to zaciągnij konkretny kredyt hipoteczny i przed śmiercią prześpijmy się w pałacu. Potraktujmy życie w kategorii kaprysu i odejdźmy z godnością”- 
Potem długo się śmiała, jak to mama.
Sądziła , że właśnie owych przepowiedni 
musiała się nasłuchać pani Iwonka, bo przechylając wskazujący palec, raz w lewo, następnie w prawo i wykrzywiając twarz w grymasie przestrogi ,skierowała w stronę Agaty i chyba jej, Dagmary Wieczko prośbę, która w swoim wydźwięku brzmiała jak groźba:

- Ja was proszę małpeczki, nic mi dzisiaj przy tańcu nie zmieniajcie

i nie popychajcie się jak na próbie, bo karetka może

nie zdążyć was już uratować!-

Za siebie to ona mogła jeszcze odpowiadać, ale za Agatę, to już wcale.

Jak już przyszedł ten ich taniec, a Grzesio przyklękając na kolanko próbował ją pocałować, to od razu przypomniał się jej ten wróżbita i pani Iwonka, ale co za to mogła, jak już na wszystko było za późno, bo przecież nie będzie Piegusa na scenie całować, ani tym bardziej tuż za nią. 
- Gdybyś był chociaż żabą Grzesiu- Wymamrotała. Przecież nie mogła przewidzieć, że Agata, ją zastąpi, najpierw w całowaniu, a później w tańcu. 

Tańczyć sama to nie miała zamiaru. Na singielkę nie nadawała się zupełnie,
a na karierę solistki, to tak jakoś melodii nie miała...

 Zeszła ze sceny.
Nie,ona z niej uciekła tak szybko, jakby psa najgroźniejszego przy tyłku miała...


Wpadła w ramiona Lenona.
Przynajmniej on...
Tata zdawał się rozumieć skomplikowaną sytuację, bo wcale nie zmuszał ją do powrotu na scenę.
- Zawsze chciałam zostać zakonnicą. To już wiesz dlaczego?- Zapytała.
Sądziła, że jak dorosły jest, to wie...

- Nie bardzo- Tata naprawdę wyglądał tak, jakby tego nie pojmował.

- Mężczyźni są niestabilni emocjonalnie-

Wyznała, cokolwiek miało to znaczyć.

-Nie można na nich polegać-

- No tak – Odpowiedział oszczędnie.
No tak - powtarzając słowa Leona w głowie, pomyślała, że i z nim też nie może być najlepiej.
 Nawet jeżeli awansował do pozycji jej ojca...
Nie, on miał szczęście z tym awansem....