Wybór Kochanie wybór Należy Do Ciebie

W poniedziałek udało mi się obejrzeć bardzo krótki,acz czytelny reportaż w Dzień Dobry TVN dotyczący narkotyków,  dopalaczy i generalnie uzależnień. Bohaterami byli młodzi chłopcy, którzy po terapii w Zakładzie Psychiatrycznym nadal borykają się z lękami chorobami 
dwu - biegunowymi i nieznaną mi odmiana schizofremii.
Tylko błagam, nie mówcie że nie wasz problem. Ostatecznie wszystkie jesteśmy czyimiś siostrami, matkami, cholernymi znajomymi i tym podobne.
Napisze tak, dobrze by było,aby narkotyki były do dupy- dupą wchodzą i dupą wychodzą.
Tak nie jest one wchodzą do głowy, niszczą neurony,  zmieniają ilość dopaminy...
Generalnie robią kocioł
Dopalacze to narzędzie dynamicznej psychozy.  Wczoraj czytałam jakiś dziwny wywiad z miliarderen,  bosem z Pomorza,  który dorobił się na debilach- dokładnie  tak określił swoich potencjalnych klientów.
Popyt na DEBILI musi być ogromny, bo mimo zamknięcia kilkunastu punktów właściciel  ma na to wyrąbane
Teraz najgorsze dla rodzin tych ludzi
Są przymiarki aby odstawić dotację dotyczącą leków  dla alkoholików i ćpunów. Pomoc finansowa spadnie na najbliższą rodzinę. Może należy pomyśleć o przeciwdziałaniu, edukacji i przedsięwzięciu wszelkich środków zapobiegawczych już dzisiaj???
.  Nadzieja w spadku poziomu debilizm w społeczeństwie....
Pozdrawiam , a poniżej coś co znalazłam.
Takie są skutki zabaw z używkami

. Drogie dzieci z tego się nie wychodzi. ..

"(…)

Pragnął przespać spokojnie chociaż jedną noc. Jego marzenia były tak prozaiczne, a jakoś ciągle nie mogły się ziścić. Samotne noce były najgorsze. Zapijał się do nieprzytomności, aby nie słyszeć tych szeptów. Koksował jak oszalały, a szatan nie ustępował. Te głosy zabijały jego wolę życia. Świrował. Ze strachu wolał się nie kłaść na trzeźwo do łóżka.

Powinien do nich przywyknąć. Nie potrafił...

Zasypiał w swojej ulubionej pozycji: Siedząc na dywanie z głową wspartą o łóżko.

Obudził go znajomy dotyk. Po tym, gdy nie zareagował, ktoś jakby nim mocniej potrząsnął.

Poczuł to kilkakrotnie, nim na dobre otworzył oczy. Wtedy ją zobaczył.

Stała przed nim babci Stasia i wyglądała na bardziej niż zniecierpliwioną.

Wyglądała tak, jakby szykowała się do snu. Kiwała się nad nim w białej koszuli nocnej,

z haftowanymi przy szyi różyczkami, w tych swoich długich do pasa włosach,

splecionych w srebrny warkocz. Był nawet gotów stwierdzić, że nic się nie zmieniła, ale ciągle nie potrafił sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz ją widział. Zresztą nie mógł nawet zapytać.

Wyglądała na wściekłą.

Do twarzy miała przylepiony ten stary, sarkastyczny uśmiech. Wszyscy troje mieli go po niej.

- Wstań gamoniu i wyłącz czajnik, bo zaraz się spali!! - Faktycznie, z kuchni dochodziło przenikliwe gwizdanie czajnika. Trudno było tego nie usłyszeć. Poderwał się, jakby ktoś go w tyłek bolcem potraktował. Kuchnie wypełniał dym i totalny smród spalenizny. Naczynie, które całkiem niedawno służyło do gotowania wody, nie nadawało się do tego wyraźni. Hałasując niemiłosiernie wrzucił je do zlewu. Dopiero otwarte na oścież okna wpuściły do środka przenikliwie chłodne zimowe powietrze. Wreszcie przyszło długo oczekiwane opamiętanie. Rozglądał się po zadymionym pomieszczeniu, w którym nie dostrzegał babci Stasia. Gdzie ona przepadła? Zupełnie, jakby się rozmyła, uniosła do góry i wyparowała przy samym suficie.

Kurwa!!! Jaka babcia Stasia ??? Przecież ona nie żyje od przeszło dwudziestu lat!

Zimny dreszcz przerażenia, przebiegł mu po plecach. Galopem, niczym źrebak puszczony na łąkę, popędził do pokoju, zamykając za sobą szczelnie drzwi.

Babcia Stasia, babcia- dudniło mu w głowie. Nadal był przerażony. Nie chciał myśleć o tym, co przed momentem przeżył. Trząsł się ze strachu. Ona może tu przyjść, trącić go, przydusić. Przerażony wskoczył pod koc. Skrzętnie okrywał każdy centymetr swojego ciała - Babcia Stasia!

Jak nie zaśnie zaraz to zwariuje, na pewno zwariuje!

Jak nie zaśnie zaraz to zwariuje, na pewno zwariuje!

Zdawało mu się nawet, że ulegał wyciszeniu. To było tylko złudzenie. Popadał w drzemkę.

Była delikatna, jak atłas. To wtedy, w tej najmniej nieprzewidywalnej chwili, zaskoczył ponownie.

Ten pieprzony syk, aż bolał..

Niewidoczna siła zaciskała mu na gardle pętle, niczym krawat na największą galę...

Głos nadal skrzypiał. Stawał się: Zimny, nieprzyjemny, nieziemski..

Był, jak petarda:

- Jesteś gówno wartym śmieciem! Nikt cię nie kocha skurwielu!!! Nikt, rozumiesz ??? Nikt!!! -

Nadal tu był. Czuł jego obecność, nawet wtedy, gdy ten milczał. Zapach siarki i spalenizny mieszały się ze smrodem spalonego czajnika. Niech się to kurwa wreszcie skończy!

Najgorsze, że ciągle nie mógł nic. Najchętniej ruszył by przed siebie, tak pędem przez tą jego wieś. Zgubiłby wtedy tego gnoja i może ten nigdy w życiu by go nie odnalazł??

Niech to się wreszcie skończy! Jeszcze nigdy w życiu nie pragnął tak ciszy, jak w tamtej chwili.

Takiej, jakie trwają tylko na wsi zimą, gdy okolica śpi i wiatr porusza gałęziami drzew.

Nigdy jeszcze nie pragnął tak bardzo śmierci…

Chciał usnąć na wieki. Zapomnieć o tym szepcie, zmoczonym potem strachu karku.

Zapomnieć o lęku i ucieczce pod koc. Minęło tak dużo czasu, a on nie odpuszczał.

Modlitwa- jakaś musi przecież być... Nic nie pamiętał. Nigdy jeszcze z takim bólem i wysiłkiem nie grzebał w przestrzeni umysłu, aby chociaż odkryć najmniejszy strzępek z pamięci.

„ Ojcze nasz, któryś jest w niebie, święć się imię Twoje … „ - Zapadał się w siebie. Cisza.

Taka błoga. Zasypiał… Nie miał pojęcia ile czasu spał. Otwierał oczy. Wreszcie mógł. Mógł wstać, ruszyć ręką, przemówić i przejść pokój. Chwalić Boga - pomyślał.

Dawno nie wypowiadał tej kwestii na głos. Żył, ciągle żył…

Rozglądał się po pokoju, do którego wdzierały się zimowe promienie słoneczne.

Gdzie podział się ten pieprzony mefedron??

Nigdy, przenigdy nie chce już słyszeć tych pierdolonych szeptów szatana!!!

Na stole leżała przygotowana ścieżka na rano. Umysł ponownie budził się do życia.

Dochodziła godzina trzynasta. Nie chciało mu się gotować.

Było południe, a on już myślał o nocy. Głosy. Od kiedy się z nimi zmaga??? Grzebał w pamięci.

Od kiedy słyszał szepty? Trwało to już tyle lat….

To po tym pierdolonym, nieszczęśliwym wypadku.

Agata była wtedy w ciąży z Karolem. Razem mieszkali w Puzderku. Miał robotę w Szczecinie.

Wracał z Pomorza. Był tego dnia bardzo zmęczony, a lato i upał dawały do wiwatu.

Zobaczył na drodze młodą dziewczynę, z wystającym brzuchem. Próbowała złapać stopa.

Mogła mieć góra siedemnaście lat. Początkowo myślał, że niemowa.

Z czasem zdał sobie sprawę, że bała się rozmawiać. Była dzika, jak dziecko buszmenów, a sama nosiła w sobie potomka. Nawet adres musiał wyciągać od niej siłą, bo nie bardzo była komunikatywna . Otworzyła wreszcie usta i powoli relacjonowała, że mieszka z bratem i matką

w starej opuszczonej wiosce, oddalonej od Puzderka jakieś trzydzieści kilometrów.

Nie spodziewał się jeszcze wtedy, że to przypadkowe spotkanie, tak tragicznie odbije się na jego losie i że do śmierci będzie pamiętał o tym jednym wyczynie – do śmierci, będzie się to za nim ciągnęło. Po godzinie zjazdu w jakiś las, którego zupełnie nie znał, zatrzymali się, przed starym domem, takim, który już rzadko wpisywał się w wiejski krajobraz. Słomiany dach szklił się żółtym odcieniem w promieniach słońca. Otworzył drzwi, aby pomóc ciężarnej. Stał i patrzył, jak odchodzi w stronę domu. Zachciało mu się siku. To wtedy usłyszała rozmowę jej i brata. Dziewczyna prosiła go, aby wpuścił ją do domu. Nosiła jego dziecko. Dreszcz obrzydzenia przebiegł mu po plecach. Miał już odejść, gdy zobaczył, jak ten gnój wymierza cios w brzuch ciężarnej. To wtedy dopadł do niego i obił do nieprzytomności. Ciało gnojka wrzucił na tyły samochodu. Płacz młodej był, jak prośba o ratunek.

Sam nie wie, kiedy pojawiła się jej matka. Była tak roztrzęsiona, że wykonywał za nią telefon na pogotowie. Gdy już odjeżdżał mijał karetkę i policję. Do dzisiaj nie wie, co nim wtedy kierowało??

To była, jakaś pieruńska moc, której nie potrafił się oprzeć. W drodze do bieniszewskiego lasu wykonał połączenie do kuzyna Darka.

- Darek, potrzebuję twojej pomocy. Przyjedź do Bieniszewa nad jezioro. Zabierz ze sobą Artura.-

Gdy dotarł na miejsce, oni już tam byli. Wytargali go z samochodu. Ze strachu zdążył się mu zeszczać do auta, które cuchnęło fekaliami jeszcze przez miesiąc po całym tym wydarzeniu.

Nigdy nie zapomni tego smrodu. Chłopak skomlał o litość. Nie mógł wiedzieć, że to właśnie go najbardziej nakręcało. Działał, jak dobrze zaprogramowany automat. Wytaszczyli go z samochodu.

Do związanych nóg dowiązali sznurek z kamieniem, po czym wpakowali go na łódkę i wyrzucili na środku jeziora. Do dzisiaj nie mają pojęcia, czy ktokolwiek go szukał.

Szepty szatana pojawiły się na tydzień, lub dwa tygodnie po wszystkim. Pewnie nigdy się z tym gównem nie upora. Brał kokę, jak porąbaniec. Dźwięk telefonu odrywał go od wspomnień.

Najgorsze, że mefedron przestawał działać…. Ciągle go potrzebował.

- Przyjeżdżam, żebyś nie zachlał się w samotności!-

Krzyczał rozemocjonowany nadchodzącym Nowym Rokiem Arturek.

- Przywieź coś białego. Mam głoda -

Najgorsze co może dopaść człowieka w depresji, to czekanie. Nie potrafił sobie znaleźć miejsca. Pomieszczenie wydawało mi się przyciasne. Wyszedł przed dom. Ciszę przecinało szczekanie rozradowanego Aramisa. Gdzie sięgnął wzrokiem - pustka. Pola zimą są, jak on sam- przygnębione i opuszczone. Nie słyszał jazgotu psa. Stał i patrzył w dal.

Najtrudniej jest skończyć z samym sobą.

Kiedyś, całkiem niedawno, miał wszystko. Dzisiaj nie ma nic.

Stracił cały majątek, jego żona sypiała z facetami, których nawet nie znał, a dzieci????

Nie miał z nimi ostatnio żadnego kontaktu. Czy mógł nazywać się ich ojcem. Czy były jego dziećmi???

Powracał do przeszłości pogrążając się w szalonym smutku. (…)"