https://zolzatexa73.blogspot.com

 O czym to ja chciałam??? A o tym, co się dobrze czyta, co wywołuje uśmiech, co wciąga, żeby na końcu tak przyłożyć, za zapominasz o huligańskim początku. Książka o szambie, przestworzach smrodu, o celebrytach, o ich pieniądzach śmierdzacym tym, co tobie jeszcze pachnie wizją niespełnienia... Po historie PIOTRA C z serii POKOLENIE IKEA, sięgnęłam trzeci raz. Przy piereszych wersach rżałam jak kobyła na głodzie, przy kolejnych, już nie byłam sobą. Stałam się orkiestrą z rozbawionymi fletami i skrzypcami gdzieś w tle. W śroku, może trochę dalej zostałam rozbrojona, jak bomba, aby na końcu dać upust frustracji... Noż kurwa mać , jak można pisać tak, żebym myślała, podczas gdy popadłam w refleksyjną bezmyślność. Panie Piotrze, takich figli nie płata się ludziom.... Bo... Przestaną wierzyć w ludzi... To o czym to ja??? A  Miało być o człowieku, bo ile człowieka w człowieku nie wie nikt...  Na ten przykład i Ty możesz być ostatnim fajfusem, fletem, a nawet hipoktytką wmawiającą sobie że nie

  XXX Z bólem otwierał oczy. Wracało do niego wszystko z poprzedniej nocy. Było tak, jak kiedyś. Po kokainie wszystko w nim tak pięknie grało, jak w filharmonii. Nie miał dość. Miał apetyt na życie, rozmowy i sex. Tego ostatniego wiecznie mu było mało. Odniósł wrażenie, że i Agata się wczoraj zapomniała. W tej chwili było   mu to bardziej niż obojętne. Nie miał ochoty na zastanawianie się nad jej stanem emocjonalnym, szczególnie teraz, gdy odczuwał   nadchodzące zejście. Nienawidził tego ciężkiego, jak głaz uczucia niemocy. Spadał na dno studni z prędkością światła i ze świadomością, która mu mocno ciążyła - nie był sam. Mocno wbudowana odpowiedzialność wymuszała na nim działanie. Powinien się podnieść do życia i to natychmiast… Zaciskał powieki. Robił to tak mocno, iż zaczynał się obawiać o ich stan, w zasadzie, czy ich nie zabraknie. Nie miał ochoty na oglądanie świata. Nie teraz, nie w tym kieracie, który rodził się w jego głowie. Z pokoju dobiegał go głośny, serdeczny śmiec

  Cisza … Taka lekka. Symfonia spokoju. Upaja ł a si ę koncertem granym na trzy. Tyk, tyk, tyk – zegar wygrywa ł hejna ł wolnego przemijania. Ponownie sama z sob ą na trzy. W oddechu, w kt ó rym ci ą gle by ł . Odgradza ł a si ę od jego ż aru, drzwiami zamkni ę tymi na trzy. Magiczna liczba oddech ó w z ż arem i murzy ń skim zadem. Na trzy zapomina ł a o huraganie mi ł o ś ci. Na trzy zniknie wszystko, opr ó cz zapachu jego sk ó ry. Powietrze g ę stnieje od aromatu m ę sko ś ci – ono nie zna ł o czasu, nie s ł ysza ł o taktu wygrywanego na trzy … Drga ł o g ę stym wspomnieniem. Testosteron ci ą gle ta ń czy ł na czerwcowych nutach po ł udnia. Wnika ł porami sk ó ry, pieszcz ą c receptory dotykiem minionego. Burzy ł aur ę spokoju. Palcami wspomnienia dotyka ł a chwil ę . Nadal by ł a gor ą ca … Na trzy … Czy tego chcia ł a: Wyczekiwania, t ę sknoty romantycznych bana łó w??? Mia ł a przecie ż t ę swoj ą cisz ę , zatopion ą w szcz ęś liwej s

  JOANNA PIK MI Ł OSNA ETIUDA     „ To był jej pociąg. Ten ostatni. To był pociąg do miłości. Zdążył ruszyć, gdy wskoczyła do ostatniego wagonu. Dawno zapomniała o minionych latach, przeżytych w totalnej pustce – bez niego… Czuła się tak, jakby w jej   życiorysie nie było tej długiej przerwy. Tylko te dzieci, które rosną zbyt szybko, jakby ktoś szprycował je nieustannie sterydami” I Chowa ł a si ę w niego niczym w parasol, kt ó ry chroni ł j ą przed dniem. Nie lubi ł a jasno ś ci … Blask poranka zaostrza ł kontury twarzy, odkrywa ł staro ść . Krad ł zapach, w zazdro ś ci o dzie ń . Z magiczn ą si łą przenosi ł a si ę w receptory jego sk ó ry. Znowu ś wiat ł o … Pragn ęł a ż y ć w nieko ń cz ą cej si ę nocy jego cia ł a. - Malutka boj ę si ę , ż e ci ę zgniot ę – Szepta ł , wnikaj ą c w ni ą ca ł ym sob ą . Nie by ł a ju ż Ewk ą . By ł a w nim. On w niej. Zabiera ł a mu sk ó r ę , aby chwil ę w niej pomieszka ć . - Nigdy ni