ZAWSZE DO WIDZENIA

 

 

#

Czy ja kogoś zabiłam w tamtym życiu? Za jakie grzechy muszę znosić to wszystko ???

Gdyby wypłacali milionową premię za każde nieprzewidziane wypadki byłabym dzisiaj miliarderką. Nie byłam miliarderką.  Za to pecha ściągałam, jak magnez niewybuchy.

Zdążyłam tylko pomacać klamkę, żeby natychmiast po przekroczeniu progu dowiedzieć się, że mój samochód sam się zepsuł… Nosz kur.. sam!!!!

Jasio w przedszkolu też mówił, że samo się. Myślałam nawet, że to imię żeńskie – Samosia. Moje auto też, jak ta samosia… Gdzieś w czeluściach mojej czarnej, uwikłanej życiem natury, usłyszałam głos o zabijaniu. Zastrzelić, zawinąć w dywan, polać benzyną i puścić z dymem ...

Ciągle słyszałam szept do złudzenia przypominający mi głos teatralnego suflera. 

Nie miałam kurna tyle benzyny. Ponadto, nie miałam pojęcia, czy w tym domu jest broń. 

To byłoby najprostsze rozwiązanie. Nie pozostawało mi nic innego, jak trzymać się mocno Prawa Agaty. Brzmiało ono mniej więcej w ten deseń. :

Milcz, prawda obroni się sama.

Każdy, kto kobietą jest, zdaje sobie sprawę, jakie to trudne. W niesprzyjających warunkach wydaje się wręcz nieosiągalne. Podniosłam sobie poprzeczkę bardzo wysoko i bałam się, że teraz spadnę. Milczałam. Nie przetrwam, jak nie przepadnę. To wtedy w tym moim dziwnym milczeniu pomyślałam o ewakuacji…Pomacałam ponownie tę samą klamkę i po nieprzespanej nocy, podróży z ludźmi, których już nigdy nie chciałam zobaczyć, ewakuowałam się w nieznane. Mój rower działał. To już było wiele, jak na warunki ściśle hardcorowe. 

Słońce grzało tego lipcowego południa, wiatr targał włosy, a że targał, to wiedziałam, że mam je w ilości sporej. W tym wszystkim ja.

W totalnej bezmyślności resetowałam umysł. Pokonywałam czterdzieści kilometrów nieustannie powtarzając niczym jakąś mantrę z chińskiego ciasteczka: Agata nie myśl, myślenie zostaw wielkim, nie myśl Agata… To mi chyba pomogło. Na opuszczoną plażę dotarłam nadspodziewanie szybko. Pomost tam nadal stał i wyglądał tak, jakby czekał tylko na mnie. Gorący pan zlizywał hebanowej pani z rowka pomiędzy przepięknymi cycuszkami resztki wody. Wszyscy tu żyli w lęku przed odwodnieniem, nawet ta pani co topiła dziecko, krzycząc na niego, że ona go jeszcze nauczy pływać, wyglądała na przerażoną. Z mojej perspektywy cały ten świat wyglądał, jak cyrk z którego małpy właśnie uciekły. Znalazłam miejsce na samym końcu pomostu. Było cicho, pusto i gorąco. Ja, moje okulary XXL ,zakrywające co powinno być odkryte i bikini odkrywające, co powinnam przykryć. Oddawałam się bezmyślności, kiedy nagle jak w horrorze Hitchocka, pojawił się cień. Był tak duży, że myślałam, że słońce zgasło. Otworzyłam moje zaspane powieki i … 

Naprawdę, jak lękliwa nie jestem, to chciałam uciekać. Pan miał duży brzuch. Kiedyś czytałam o lustrzycy. Nie mam pojęcia, czy mężczyzna stojący nade mną, zdawał sobie sprawę, iż nie jest ślepy, tylko zbyt obficie zbudowany, ale uczucie litości w tamtej chwili mieszało się ze złością, bo on nadal stał i zasłaniał mi jasność promieni. Gdyby jeszcze nic nie mówił...

Nie! Jemu jadaczka to wcale się nie zamykała. Nie odpowiadałam na jego pytania, a jedyne czego pragnęłam, to aby odsłonił mi dostęp do jasności i zamknął się wreszcie! 

W pragnieniach od zawsze byłam minimalistką i od zawsze sprawdzały się na opak!

Tego dnia też. Ja leżałam, a pięćdziesięciolatek gadał i gadał i gadał...

Pociłam się w jego cieniu, a on tak po prostu nie przestawał. 

- Pani tak sama, bez męża ? – Spostrzegłam, że "wlampia" się bezwstydnie na moje małe cycki, ale gadać nie przestaje ....

- Ja pani rowerek wodny, tak bez kolejki podaruję, tylko jeżeli pani sama jest-

Nie wierzę, nie wierzę że można tak mówić i mówić…

- Ja mieszkam tam po drugiej stronie tego jeziora, jak pani nie ma męża, to pewnie bylibyśmy szczęśliwi- Podniosłam się, bo chciałam zobaczyć tego samobójcę.

- I pan naprawdę się nie boi ?-

- Pani jest taka piękna, że nie można bać się takiej kobiety – Pomyślała, że powinnam spieprzać szybko z tego miejsca, bo facet z brzuchem jak rozkładany stoliczek, wygląda na zdesperowanego. Przestraszyłam się nie na żarty, że zaraz klęknie i wyjmie z gaci pierścionek z diamentem. Tak myślałam. A wiadomo, co staje się , gdy tylko pomyślę...

- Powiesz mi może coś miłego? –  Spojrzałam w jego stronę niepewnie. Wtedy zrozumiałam, że ten facet, którego absolutnie nie znałam, naprawdę czekał...

- Trochę mi pan słońce zasłania-

- To nie było miłe –

- Nie??? A miało być??? -

- Chciałam tylko powiedzieć, że pan jest tak ogromny, że się słońce za panem schowało-

Dodałam niepewnie do pleców pan. Obraził się i odsłonił mi słońce...

Pakowałam się bardzo powoli. Zauważyłam wtedy, że oglądał się za mną po raz czwarty.

Zapomniał pierścionka, tak sobie tłumaczyłam. Powinnam uciekać, bo jeszcze świadków mi tu sprowadzi. Zanim usiadłam na rower przeglądałam telefon, chyba po raz już czwarty. Wyglądałam pewni jak dziewczynka obarczona zespołem natręctw. 

Od dnia, kiedy padły z ust Pawła te znamienne słowa:

„ Jesteś pojebana ” , a ja zagroziłam mu banem, nie odezwał się...

To bardzo dziwne, ale brakowało mi go..

Nie odzywał się wcale. Ta cisza chyba mi doskwierała. Uśmiechnęłam się sama do siebie.

Pojebana, jestem pojebana. Paweł miał rację. Pomyślałam , że głupio tak w tej ciszy i bez niego. 

Żałowałam chyba. To co napisał było bardzo prawdziwe, w przeciwieństwie do epitetów, którymi wcześniej mnie karmił. Wolałam to standardowe : " POJEBANA ", od śliczna, mądra, inteligentna i cała masa dodatkowego gówna, od którego od dawien dawna mnie mdliło. 

Prawda, prawda nie potrzebuje adwokatów. 

Prawda obroni się sama...

Tak jestem pojebana.

PojebanaAgata to ja w całej okazałości ...

Trochę szkoda, że wszyscy wokoło tacy dziwnie normalni… 

Pakowałam tyłek. Pozostało mi czterdzieści kilometrów. Po tej całej eskapadzie będę całować się z łóżkiem jak opętana... Całą noc i pewnie nad ranem też tak pozostanę... 

Tymczasem nadal czułam jak tyłek całuje się na mokro z siedzeniem. 

Jeszcze trochę, a się  odwodnię się, jak nic się odwodnię …