IV R. NA ZAWSZE DO WIDZENIA

 

#

Z euforią odnotowywałam w swoim życiu kolejny progres. Dni, w których budziłam się tylko po to, aby nie zmoczyć łóżka, należały zdecydowanie do przeszłości.  Po raz pierwszy czułam, że przekroczyłam przezroczystą granicę i znalazłam się w bezpiecznej przystani spokoju. Moja depresja została daleko w tyle. Od kilku tygodni wstawałam o czwartej nad ranem po to, aby żyć. Graniczna epoka śmierci została tak daleko za mną, że czułam się bezpieczna i szczęśliwa. Zapominałam o bólu istnienia, w miejsce, którego pojawił się  ból dupy i mięśni. Nie mogę sobie przypomnieć, kiedy ostatnio rozkoszowałam się stanem cierpienia. Musiało być to bardzo dawno i w tak odległej przeszłości, że przy największym nawet wysiłku umysłowym, nie byłam w stanie powrócić pamięcią do ostatniej radości z cierpienia. Tego ciemnego poranka, w półśnie przemierzałam przestrzeń dzielącą mnie od toalety. Składały się na nią dwa krótkie korytarze. Gdy człowieka dociśnie, to każda droga wydaje się na tyle długa, że w jej trakcie przydarzyć się może wszystko.

Tkwiłam w jakiejś dziwnej schizie przemyśleń. Właśnie w takich chwilach każda droga wydaje się zbyt długa. Gdybym postawiła wiaderko przy łóżku, nie starczyłoby mi czasu na filozofię. Podróż w którą ruszyła, wymuszała proces pracy umysłowej. Nad czym zastanawia się kobieta, kiedy wstaje ???? Ona myśli, czy się obudziła, czy śni nadal. Jeżeli śni, a sądzi, że się obudziła, to jak się obudzi i nie będzie już śnić, a zdąży się w tym śnie wysikać za cały poranek, to jak się już obudzi to nie będzie musiała odbywać tej hardcorowej eskapady do łazienki, bo to co powinna zrobić, już zrobiła, a że do łóżka, to tylko dojdzie wymiana pościeli… Problem polegał na tym, że ja Agata, nie miałam ochoty obudzić się, jak tetryk w zasikanym łóżku i udawać, że to tylko ocean, a ja dobijam do brzegu. Ostatecznie pływanie jest moją piętą achillesową, więc mogło się zawsze przydarzyć utonięcie…

No i się przeraziłam tym o czym myślała. W upewnieniu się, że całkiem realnie stoję przed drzwiami toalety, miało mi pomóc uszczypnięcie się w tylną część ciała. Czasami to działa. Zabolało. W tedy doznałam makabrycznego uczucia, którego się nawet wstydzę. Mój tyłek, którego generalnie nie głaskam nie przytulam, nawet nie pocieszam, okazał się w dotyku tak ponętny, że gdybym tylko miała taką możliwość, to bym mu nie popuściła.

To nie tak, że dupa, jak dupa, każdy ma ją przecież z tyłu. Moja wyszła właśnie z ram wszelkiej normalności i miała szczęście, że nadal nie przodowała, bo historia z podróżą do kibla nie zakończyłaby się happy endem…

 

Zapomniałam po co przyszłam, a stałam już u drzwi.

Wbrew logice i zdrowemu rozsądkowi uszczypnęłam się ponownie. Dochodziła czwarta nad ranem. Krzyknęłam z bólu tak głośno, że zdaje się, iż kogut poczuł się zagrożony konkurencją, ponieważ nie zapiał tego poranka. Dopiero, gdy byłam już po wszystkim i położyłam się do łóżka, aby do piątej przeczytać kilka stron mojej książki, naszło mnie na przemyślenia. Właściwie spowodowała to dziwna duma. Minęły dwa miesiące mojego pobytu w tej dużej wiosce. Jakimś trafem Rita nadal żyła, a ja z siebie zrobiłam cud. Odczuwałam przyjemną dumą, która zaczynała przybierać formę pychy…

Zrobiłam to wszystko dla siebie. Nie stało się tak, że zapomniałam o Marcinie. Zdałam sobie sprawę, że nie zmienię biegu wypadków, mogę zmienić tylko siebie…

Leżałam w łóżku, przekonana już w stu procentach, że po pierwsze to na pewno już nie śpię i nic mi się nie wydaje, a po drugie, to zaczyna podobać mi się moje życie.

Telefon mnie nadal korcił…  Z premedytacją przesunęłam go w szufladzie do takiego miejsca, abym nie mogła po niego sięgnąć z jakąś tam łatwością. Wbrew oczekiwaniom moje przyzwyczajenia ponownie wygrały ze słabą wolą. Pomyślałam tylko, że nic na to nie poradzę i powoli przeszłam do odczytywania wiadomości od mojego znajomego:

„ Witaj przepiękna kobieto. Przepraszam. Jestem nieczynny. Dopadł mnie wylew w Wielką Sobotę. Leżę sobie w szpitalu pod zestawem rurek i myślę o Tobie.

Puk … Puk…”

Spoglądałam z bałaganem w głowie na zdjęcia przedstawiające zestaw rurek i łóżko szpitalne na którym spoczywał Paweł. Przez moje ciało przeszedł nieprzyjemny dreszcz, związany z serią przeżyć, których doznawałam w sobotnią noc, kiedy to trzasnęły te trzy żarówki, telewizor zastrajkował, a mój laptop okazał się przepalonym gratem.

 „Zaszyli mi przełyk. Jem tylko pod przewodnictwem kroplówek, w dodatku bez jakiegokolwiek smaku. ”

Pocieszający wydawał mi się fakt, iż poczucie humoru wbrew temu wszystkiemu, co go dopadło, ono go nie opuszczało.  Włosy na rękach stały mi, jak opętane, gdy czytałam jego żartobliwe sentencje… Wylew… Dla mnie ten skład liter brzmiał, jak synonim wyroku.  Wróciły do mnie zupełnie bezwiednie te wszystkie historie, które miały miejsce na krótko przed śmiercią, albo też dokonanym wyrokiem na Marcinie.

Pamiętam, że przez cały rok, kiedy nie mieszkał już ze mną, błagałam go, aby wrócił do dzieci i nie robił z siebie psa, aby stanął na nogi i ponownie powrócił do postawy człowieka.

Na wszystko było już za późno. Nie powinnam myśleć… Podłe wspomnienia podprogowo ponownie przyduszały do gleby mój instynkt przetrwania …

Teraz, czy chcę tego, czy też nie, wraca do mnie sen z nieznanym mężczyzną, z tym z którym tańczę na dachu wieżowca breakdance. To dziwne, ale nadal czuję jego silny uchwyt rąk.

W uszach odbija się jego męski głos. Jest niski i niebywale erotyczny :

„ Skocz ze mną na bungee, skocz”.  Przypominam sobie, że byłam gotowa to zrobić.

Ja Agata, ta asertywna, wredna i pyskata, uległam jakiemuś tam facetowi …

Nawet teraz wydawało mi się to mało logiczne. W tym śnie, gdzieś z oddali, z przestrzeni parkingu machał do mnie Adaś. Wtulona w męskie ramiona, słuchałam jego historii. Nie pamiętam, czego konkretnie dotyczyła, ale ten facet miał gdzieś w przestrzeni własnej prywatności córkę. Kurna, Agata – co ty robiłaś w objęciach tego gościa ???

Ocknęłam się ze wspomnienia… Czytałam czwarty raz przesłaną przez niego wiadomość, a myśli w mojej głowie budowały jakąś kiepską filozofię, która żadną miarą nie przylegała do realności. Dlaczego właśnie teraz przypomniał mi się Marcin. Wtedy jeszcze żył. Dzwonił każdego dnia, przyrzekał, że będzie o siebie walczył i błagał, żebym do niego wróciła.

W tamtym czasie moja psychika była roztrzaskana, jak szyba w aucie po największej kraksie.

Bez niego nie potrafiłam żyć, z nim – z nim już się bałam. Kładłam się spać i …

Prosiłam Boga o śmierć. Kolejnego dnia stało się coś dziwnego, nawet teraz, gdy to wszystko wspominam, czuję ten lęk, który wtedy mnie osaczał. Wracałam rowerem z dość długiej trasy. Od domu dzielił mnie chyba kilometr, gdy znalazłam się na masce samochodu. Wyjechał nagle z parkingu, a moje nogi w instynkcie samozachowawczym dyndały u góry.

Kierowca wyglądał na bardziej przerażonego ode mnie. Pamiętam, że upierał się, aby odwieść mnie do szpitala. Już wtedy wiedziałam, że prosić Boga to trzeba umieć. Dzisiaj jeszcze tego nie potrafiłam. Nie pamiętam, czy cieszyłam się, że żyje. Chyba nawet tego nie potrafiłam…

Kolejny epizod dopadł mnie na miesiąc przed tym tragicznym zdarzeniem. Tego maja wszystko kwitło, oprócz mojego zdrowia. Nie pamiętam, kiedy zmagałam się z takim potężnym bólem ucha, następnie głuchotą. Do całości wkrótce dopisały się problemy z wrzodami i żołądkiem. Do krwawienia to raczej się przyzwyczaiłam, ale pieczenie stawało się w tym czasie zbyt męczące. Zaczęłam na gastrologu, a skończyłam na laryngologu. Kończył się maj, a ja nadal nie słyszałam. Ostatniego dnia maja pojawiła się moja myśl o Marcinie.

Chciałam o nim zapomnieć i stać się jak niezapisana kartka.

Błagałam Boga o zapomnienie. Piątego czerwca dostałam najtragiczniejszą wiadomość z całego mojego życia…  

Jego nie było, a ja nie potrafiłam nawet dzisiaj nie wracać do naszych wspólnych chwil…

 

 

Z głośników dobiegał odgłos muzyki.VOL BEAT grzmiał jak opętany

Goodbay Forever… Odrywał mnie od wspomnień … Rozciągałam się na macie, zapominając o elastyczności….

„ Koronowirus zbiera żniwa. Lekarze mają mnie trochę w pompie. Leżę pod rurkami. Cieszę się nawet, że na siku nie muszę wstawać. Urodzony leń ze mnie.

Podłączyli mnie do cewnika. J .

Brakuje mi tylko papierosa. Cholera Agatka, jak mi się chce palić to nie masz pojęcia.”

Gdy czytałam tę jego wiadomość, to niczego bardziej nie zapragnęłam, jak tego, aby usłyszeć jego głos… Nie mam pojęcia, skąd mi się to wzięło ?

Przecież pisze, że ledwo żyje, że pod rurkami…

I wtedy, wtedy po raz pierwszy od naszej znajomości oniemiałam.

Usłyszałam go… Miał głos… Nie potrafiłam w to uwierzyć … Ja, ja Agata znałam ten głos ...

„ Przepraszam, że charczę … Jestem świeżo po zabiegu. Zszyli mi gardło i usunęli rurki. Kolejnym razem postaram się lepiej wypaść”