NIEPEŁNOSPRAWNY PEŁNOSPRAWNY

Normalność... 

Straciła na zasadności. 
Nie potrzebowałam się 

upewniać, właściwie to byłam przekonana o tym od zawsze, ale serial na NETFLIX :

ATYPOWY, dołożył cegiełkę do zasadności tej filozofii. 

Żyjemy w  jakiejś tam przestrzeni, wokół ludzie,którzy żyją podobnie i to głębokie przekonanie, 
że jesteśmy cwani i normalni, że ci inni,
nimi nie są. 

Mój terapeuta, kiedy wreszcie takowego sobie poszukam, z całą pewnością, gdy zdecyduje zająć się moim przypadkiem, skaże się tym samym na dziesięć lat leczenia klinicznego. 

Nie będę ukrywać - normalna nie jestem, 

dlatego częściej niż zwykle zastanawiam się z jakiego powodu ci wszyscy pozostali inicjują akcje typu :
Normalna Rodzina, 

Najnormalniejszy
z Normalnych, 

My wiemy wszystko najlepiej. 
Prawda, że to nie jest normalne :))

Dla tych wszystkich, którzy są normalni, nie bardzo i całkiem nie halo, proponuję:
Koniecznie zobaczcie ten serial!
Mam takie wewnętrzne przekonanie, że wkrótce okaże się, że Normalni My, zmienią natychmiast status na : Potrzebujący Pomocy - TERAZ! 

Zacznę od tego, że nie należę do partii kobiet jarających się na seriale. Nigdy tak nie było. Szybko się nudzę i wkurzam na przerysowane fantazją autora , bohaterki. Tym razem stało się inaczej. Wbrew zdrowemu rozsądkowi odłożyłam kolejną książkę Małeckiego i przykleiłam się do monitora laptopa. Dupa ścierpła, ale poczułam to dopiero późnym wieczorem, kiedy przypomniałam sobie o kolacji - nie jadłam od dawna...
Sam,

 główny bohater, to młody chłopak dotknięty autyzmem. 

W komunikacji ze światem pomaga mu młoda terapeutka, tłumacząc skomplikowaną strukturę ludzkich zachowań. Docierają do tematu dotyczącego kontaktów międzyludzkich ocierających się o namiętność. 
Młoda terapeutka wspomniała o wszystkim, zapominając o jednym, że miłość jest bolesna i często wynikają  niej dotkliwe konsekwencje niezrozumienia. Jest tak: 
Ty się zakochujesz, ona cię nie kocha. 
Ona kocha, tobie wystarczy, że jest i jeszcze on kocha, ona ma innego. 
Nie ... Absolutnie!
To wcale nie jest skomplikowane. 

W tym czasie, kiedy Sam uczy się werbalnego kontaktu z otoczeniem, nadopiekuńcza matka, 

która
nieustannie drży o syna, zrywa się ze smyczy i w pogoni za własnym ogonem wdaje się w romans z naprawdę niezłym ciachem, na którym i ja chętnie bym sobie zęby połamała, a ona złamała serce...
Zapytacie pewnie komu ?

Byłoby tego zbyt wiele...
Chciałam jedynie napomknąć o fakcie, iż nieznajomość stanu,nie daje nam prawa przylepiania łatki 
" NIENORMALNOŚCI" innym, zupełnie odmiennym stanom ducha w ludzkim ciele. 
Widzicie co wyszło, jak zwykle rozgadałam się po całości i tekst mi się rozjechał, jak pod walcem, a kto grał walca, a czy prawko na walca to miał ???
Ile pytań...
Nie nadążam odpowiadać. 
Wrócę do sedna, czyli do najważniejszej postaci tej serialowej historii - zaraz za Samem.
Jest nią prywatna siostra chłopaka.
Choroba brata, nie wróć, bo autyzm to nie żadna choroba, a raczej stan emocjonalny.
Właśnie stan ducha Sama, stał się przyczyną rozwoju ścieżki, którą zwą krótko - ODPOWIEDZIALNOŚCIĄ. 
Podejrzewam, że od dnia narodzin chłopaka, wszystkie decyzje młodej, ściśle powiązane były z bratem, jak również planem na ewentualną linię 
" HELP ME"
Dziewczynie nie przeszkadza to w życiu, jak i w realizacji własnych pasji. Staje się wręcz przyczyną do sukcesów, których szybko staje się panią.

Kocha biegać. Właściwie to nie jest bieganie. Ona przecina przestrzeń podczas jej pokonywaniu. Pruje, jak rakieta i w ten sposób wydeptuje sobie przyszłość w jednej z najlepszych uczelni w okolicy, które stawiają na sportowców. Pobity rekord szkoły, otwiera jej ścieżkę w sportowej i życiowej karierze. Dziewczyna, ze względu na jej odmienny stan normalności, w pewnym sensie skazana jest na siebie, bo w domu, wiadomo -  najważniejszy jest Sam. Matka zdaje się od dawna zapominać, że ma dwójkę dzieci, ale trudno odebrać tej bohaterce miłość matczyną. 

Robi to zupełnie bezwarunkowo, jak u Pawłowa, ślini się na przypadek natychmiastowy, jakim jest lęk o syna....

Ojciec.... Ojciec w tym domu to typowy facet. W lęku, że  wszystko spieprzy, wycofuje się z życia Sama. Ostatecznie czuje się boleśnie wykluczony...
Serial rewelacyjnie przygotowuje nas na bolesny proces myślenia. Ostatecznie zostawił mnie z głową pełną znaków zapytania. 
???????????????????????????????????????????
Kto dał nam prawo oceniać innych jedynie z perspektywy własnej niedorobionej natury, która często jest bardziej ułomna od tych, którzy tylko potrzebują kilku drogowskazów na życie???

Właściwie jest jeszcze jedno.
Zastanawiam się nad nim od dawna.
Kto właściwie w tym obłąkanym świecie jest przypadkiem głębokiej niepełnosprawności ???

Czy ten kto potrzebuje pomocy, czy też ten kto jej nie potrafi dać???

Dobra, ale się nagadałam, a serial czeka...