MÓJ PRYWATNY ĆPUN - WYBACZENIE

XXX

Najgorsze były poranki. Nie oglądał twarzy dzieci od miesięcy. Uczucia kumulowały się w nim. Zdawał sobie sprawę, że stawał się szaleńcem. Wczoraj sprzedali z Kingą Alfę. Nie miała pojęcia co się z nim dzieje. Rozpacz rozwalała go od środka. Poszła do Żyda za czterysta złotych. Nie mieli na życie.

Czuł się odpowiedzialny za Kingę i jej syna. Z jej działalności gospodarczej starczało w ostatnim czasie na utrzymanie lokalu i tej wdzięcznej pracownicy, którą zdążył polubić. Musieli jeszcze coś jeść. Żyli od powrotu z Belgii bardzo skromnie. Wychodził z podziwu, że tak można, ale od sprzedaży auta żył jedną myślą, potrzebował się naćpać! Cała ta eskapada biznesowa go wykończyła. Po co to wszystko, po co mu to było ? 
Który to już raz odnajdował swój cień w ciemnej dziurze???
Dzisiaj było tak mroczno, że nawet cienia nie szukał.

Robił wszystko, aby przetrwać. Dotarł na strych domu w Puzderku i wytargał stamtąd to stare przeogromne akwarium, które kupił osiem lat temu dla Karola. Sprzedał je. Starczyło na wszystko: Na życie i używki. 
Z coraz większym lękiem myślał o nadciągającym wigilijnym czasie. Zostanie tutaj zupełnie sam. Lada dzień wyjedzie Kinga. Przewidywał, co będzie się z nim działo. To nie było trudne. Obecnie stworzyli sobie, jakąś pokrętną atrapę rodziny. Za kilka dni nawet tego nie będzie. Popędzi na dno. Zresztą, jak w każde święta. Tamte uratował mu wyjazd do Kingi. W tym roku nie chciał jej narażać na dodatkowe koszty. Matka nie była już tak skłonna do pożyczek, jak w poprzednich latach. Nie miał ochoty jej w to wciągać. Przecież nie wróci tak szybko do pracy. Psychika wygięła się w parabolę i jakoś nie miała ochoty wracać do pożądanego stanu. Przerażała go. Nie miał pojęcia jak pomóc, pomóc sobie.

W dodatku dzisiaj obudził się o trzeciej nad ranem. 
To nie było takie zwykłe przebudzenie. 
Ze stanu śmierci, o której śnił, wyrwał go straszny koszmar. Łapał powietrze jak ryba, nawet teraz nadal sapał. Z przerażeniem uświadomił sobie, czym jest śmierć przez uduszenie, zupełnie bez powietrza. 
Cieszył się, jak dziecko, że może oddychać. 
Nigdy by nie przypuszczał, że śmierć z kamieniem u szyi może być tak przerażająca. Łapał powietrze... Nadal to robił, tylko głośniej i wydajniej...

- Kinga śpisz?- Wyszeptał zapytanie, zaraz po tym, gdy spostrzegł, że się kręci w swojej części wersalki.

- Teraz już nie – Odwróciła się w jego stronę, wtulając nagie piersi w jego tors. Nie miał ochoty się kochać. Nadal drżał po tym co przeżył. Pocałował ją z rozczuleniem w czoło.

- Miałem koszmar -

- Chcesz mi o nim opowiedzieć??? – 
Czy chciał? Potrzebował tego. Kinga miała specyficzne sny. Czasami zastanawiał się, czy jest w stanie zatrzymać przyszłość jasno czytając z nocnych wizji ich przeznaczenie?

- Miałem na szyi sznur z przeogromnym głazem. Ściągał mnie na dno. Gdy już znalazłem się tam, gdzie przeciętny człowiek nie dociera, próbowałem się z niego uwolnić. Nie mogłem oddychać.

Wszędzie ocean i ja. Dusiłem się…. - Podniosła głowę z jego torsu. Zajrzała tak głęboko w oczy,

że aż zabolało. Zobaczył w nich tę bezdenną głębię z nocnego koszmaru.

- Błagam, pojedźmy do jakiegoś egzorcysty i wybacz wreszcie ojcu. Będzie ci lepiej.

Pojedźmy juro do Beniszewa, do klasztoru,
pojednasz się z Bogiem – proszę. -

- Przecież wiesz, że wierzę 

- Wiem, że boisz się siebie samego. To straszne. Może jedź jutro do dzieci, porozmawiaj z Agatą?-
Usłyszał jej błagalny głos i nie dowierzał, że może się o niego aż tak bać. Sam się teraz wystraszył.

- Po co ?-

- Po to samo, co z ojcem. Po wybaczenie. -

- Kinga nie mam pieniędzy dla dzieci. Idą święta -

- Przecież ci pomogę. Jadę do Niemiec. Nie nadajesz się do pracy.

Przeczekamy, ale błagam nie ćpaj, bo ja wariuję. To był straszny sen-

Nie potrzebował jej potwierdzenia. Nadal tkwił w tej nocnej paranoi.

Oddychał z bólem. Przetrwa … Kinga miała rację.

Żył pieprzoną nienawiścią do starego, że ich wtedy zostawił, a on postanowił światu udowodnić, że stać go na wszystko i nikt nie ucierpi na odejściu tego bydlaka. Chciał wierzyć... Wbrew zdrowemu rozsądkoi popłynął w dilerkę. To było sto lat temu. 
Agata ukradła mu BMW, pieniądze, ale przede wszystkim szmat życia i nadzieję na rodzinę.

Kinga w łóżku kończyła przygotowane przez niego śniadanie. Nie lubił, gdy spożywała posiłek w pościeli. Dzisiaj był pogodzony ze wszystkim. Póki jest jeszcze trzeźwy, spróbuje porozmawiać z ojcem. Póki jeszcze jest w stanie mu wybaczyć i zapomnieć, zapomnieć o tym gównianym życiu i narkotykach.

Niepewnie, nadal w strachu, przed konsekwencją tego manewru, wybierał jego numer telefonu,

mając nadzieję, że go nie zmienił. Nie znalazł by siły w sobie, aby zająć się poszukiwaniem kontaktu z nim...

- Dzień dobry. Wiesz kto do ciebie dzwoni ?- Zapytał, zaraz po tym, gdy usłyszał jego zaspany głos.

- No, raczej – Usłyszał nieprzyjemne burknięcie, które chyba stanowiło odpowiedź.

- Masz trójkę wnuków. Zależy mi, abyś je poznał-

- Tobie ? Tobie zależy?- Usłyszał kpinę w głosie ojca. Powinien wtedy się od niej odciąć, jak i od całej tej głupiej rozmowy, która bolała bardziej niż zakażona i otwarta rana.

- Mam rodzinę, prawdziwą. Ciebie nie ma. Nie rozumie twojej propozycji. Zapomniałem dawno o was.

Mój syn jest prawdziwy. Wy jesteście fikcją –

Gdyby rozmawiał z nim twarzą w twarz, pewnie sprzedałby mu fangę między oczy. Czuł coś bardzo obrzydliwego. To było gorsze niż przeciętny żal. Spojrzenie Kingi, którym go właśnie obdarowała stało się krępujące. Cholera, niech tak nie patrzy!

- Jak mam temu chujowi wybaczyć ?-

- Zapomnij o nim. Żyj swoim życiem. Nadal mamy siebie. Zrób coś takiego dla dzieci, czego on nie był w stanie zrobić dla was. Potrzebują ciebie. 

- Masz rację. Pojadę do nich jutro-

- Pojutrze jadę do Niemiec. Będzie ci łatwiej -