ŚMIERĆ KOMANDORA HARUKI MURAKAMI

Nie wiem, czy wy tak macie, ale mi najtrudniej przychodzi dzielenie się tym, co lubię najbardziej.
Czekoladą nie dzielę  się wcale. Dla bezpieczeństwa nabywam większe ilości.
Wracając do " lubienia" to
przechodzę obecnie fascynację pisarzem Murakami 💕 Haruki i nie bardzo wiem co napisać o
" Śmierci Komandora".

Każdy ma jakąś pasję, ukochane zajęcie, któremu oddaje się  bez reszty.
Tak mam z czytaniem.
Co człowiek, to pasja.
Długo sądziłam, że mój syn uwielbia odkurzać. Tak myślałam. Podczas gdy ogarnięcie małego pokoju zajmuje mi pięć minut, jemu trzydzieści. Utwierdzał mnie więc w przekonaniu, że lubi to robić.
Do czasu....
Zajrzałam bezczelnie do jego komory grozy i zdębiałam. Odkurzacz w jednym kącie swoje, on z słuchawkami na uszach,
swoje.. Zdecydowanie😄😂 odkurzanie nie należy do jego pasji...

Moja mama pasjami myje okna. Robi to tak perfekcyjnie i w dodatku co miesiąc, że ostatnio pragnąc przegonić gołębie , prawie rozbiłam szybę...

Są jeszcze tacy co malują, nawet, tylko jajka na Wielkanoc, ale robią to z pasją i to się liczy.
Inni biegają, jeszcze inni uciekają , przed alimentami, przed policją inni przed gangsterami..
Sami widzicie, ile ludzi tyle sportów.
Grunt to  nie dać się złapać i szybko przebierać nogami, a to trzeba lubić, żeby robić dobrze, bo inaczej: " Czapa".
Są tacy co z pasją gotują ..
Nie macie pojęcia, ile była
bym w stanie oddać, za taką pasję.
Pocieszam się myślą, że lubię dobrze zjeść, a kucharzy na szczęście nie brakuje. Ostatnio to prawdziwy wysyp.
Oczywiście, że gotuję, jakby ktoś pytał.
Babcia zjada że strachu przed śmiercią głodową, bo to podobno najgorsza droga na tamtą stronę, a że nikt inny babci nie gotuje , to zjada, ale nie z pasji , 😋😄co raczej ze strachu😂

" Śmierć Komandora " zaczyna się od pojawienia się człowieka bez twarzy .
Brzmi niewiarygodnie???
Też tak myślę.
Czysta abstrakcja...
Główny bohater jest malarzem. Nie, nie żaden tam pokojowy malarz.
Żyje z malowania portretów. 
Nie odzwierciedla na nich dokładnych rysów , albo mimiki, chociaż do tego również się przykłada, on maluje duszę. Podczas pozowania poświęca swój czas na poznanie modela, dopiero po jakimś czasie powstaje portret .
Przez sześć lat małżeństwa praca nie przynosiła mu żadnej satysfakcji .
Apogeum następuje, gdy żona, którą nadal kocha i nie wyobraża sobie życia bez niej, prosi go, aby wyprowadził się z jej życia.
Malarz wsiada w samochód i rusza w długą podróż.
Dociera do domu japońskiego malarza, w którego wynajęciu pośredniczy jego przyjaciel .
Dom jest zupełnie pusty.
Chory na demencję właściciel, nie mieszka w nim od lat, jak również od lat nie maluje...
Pozostawiony przez niego obraz, przedstawiający śmierć Komandora, przywołuje w podróżniku zapomnianą pasję malowania...
Właściwie w tej książce nie chodzi o historię, ani też intrygę, która wraz z pojawieniem się samego Komandora, zmienia życie malarza.
Uległam raczej spokojnemu nurtowi, nie mającego nic wspólnego z nudą, co raczej z japońską filozofią zrozumienia świata.
Z pełną satysfakcją przechodziłam z bohaterem powieści przez etap pogodzenia się z nową sytuacją, akceptacji życia, odwagi, którą przyjmował na klatę, za każdym razem, gdy zgadzał się na dokonywane zmiany, które zachodziły w jego życiu.
Tylko w taki sposób mógł obłaskawić czas, aby stał się jego sprzymierzeńcem i dzięki temu odnajduje on
własny,niepowtarzalny  styl w malowaniu.
Malując portret,
malarz skupia się na duszy modela. To pozwala mu stworzyć dzieło poruszające wszystkie zmysły.
Staje się geniuszem, ale nadal skromnym.
Dzięki pracy obcuje z 
nietuzinkowymi jednostkami i nie myślę tu tylko o jego kochankach, które pojawiają się w jego życiu, jako że nadal jest zdrowym mężczyzną.
Mam tu raczej na myśli dziewczynkę, która jest uczennicą w prowadzonej przez niego szkole malarstwa.
Trzynastolatka odmienia życie malarza.
Swoim pojawieniem się przed jego sztalugami ,odwraca jego uwagę od rzeczy nieistotnych.
Ona też ma duszę...
Dzieje się tak, jak na kartach powieści mówi sam bohater. Życie jest jak gra. Stawiasz przez lata kostki domina i jak jedna runie, pociąga za sobą wszystkie.
Gdyby człowiek nie wiem , jak się starał, nie znajdzie tej jednej,jedynej sprawczyni katastrofy.
Jest ich zbyt wiele.
Nie ułoży już nigdy w ten sam sposób kostek domina, ale inne ułożenie może przyczynić się do stworzenia nowej formy...
Wynika to z faktu, że życie jest niewytłumaczalne, pełne kompletnie przypadkowych zbiegów okoliczności i nieprzewidywalnych wydarzeń.
Patrzymy na to życie, jak ślepcy i nie zauważamy, że dzieje się w nim coś niesamowitego...
To, co podobało mi się w obu tomach tej książki, to pomieszanie realności z fikcją, idei z filozofią, życia że że śmiercią.
Czy macie pewność, że nie śnicie???
Może to życie, aż do samej śmierci jest snem, która gdy już nastąpi,
okaże się przebudzeniem...