Mój prywatny Bóg

-
https://youtu.be/y1Xb0Zs7Hz8https://youtu.be/y1Xb0Zs7Hz8
Grzmi... Rozpędzona kula przemieszcza się w stronę wyznaczonego celu.
Mój prywatny Bóg w kulki ze mną gra.
Trzasnęło...
Śmieje się głośno z moich marzeń. Robi to tak basowo, że muszę uszy zatykać, aby mi nie poszły bębenki.
Trzyma się pod boki rozbawiony, a długa broda nie przestaje mu drżeć.
- Te-Pokazuje długim palcem w moją stronę.
- Kreatorka jutra!!! - Ten sarkazm zaczyna mnie wkurzać.
- Nie myśl  -
Pokłada się że śmiechu
-Od myślenia jestem ja! -
Gruchnęło, ale za to jak. Powietrze przeszył zapach spalenizny.
Mój prywatny Bóg wygrał ze mną kolejną partię....

Jest już po burzy.
Świeci słońce...
Kobiety nie powinny myśleć...
Jest znowu pięknie...

Komentarze

  1. Dziubasowa18 maja 2018 20:55

    Kiedyś tak mi powiedział promotor mojej pracy mgr...też miałam ochotę go gruchnąć żeby poczuć zapach spalenizny...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. ZołzaTexa18 maja 2018 22:27

      Dziubasowa, kobieta jak się zakurzy to ma siłę diabła i wolę Boga

      Usuń
  2. Jaskółka22 maja 2018 17:40

    To jednak potrafi gruchnąć? Tyle się zła dzieje, a jakoś tego grzmocenia nie słyszę. Może to tylko tak prywatnie potrafi?

    OdpowiedzUsuń
  3. ZołzaTexa22 maja 2018 19:54

    Czasami lepiej żeby w porę gruchnęło niż miałby mnie skrzywdzić spełnione marzenie:) 😆

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

BOŻE CIAŁO

-
Obraz
W otchłani piekła, w ciasnocie, w opętaniu, w agresji , przemocy, sile, w gwałcie, rodziła się tęsknota za nadludzką dobrocią. Gdyby tylko mógł... Gdyby.... Najchętniej odpuściłby własne ciało, a wraz z nim to pomieszczenie, w którym smród testosteronu skraplal się pod sufitem w celi poprawczaka... Od pierwszej sceny tego filmu czułam całym ciałem przedziwną niemoc, jakby mój prywatny korpus tego dnia odmawiał mi posłuszeństwa i zbyt  mocno obciskiwało duszę, pragnącej wolności. Gra aktorska Bartosza Bielania zakopuje obojętność w głębokim grobie i chyba długo nie pozwoli jej na zmartwychwstanie. Nie do pomyślenia, aby w czasach deficytu człowieka na dobro, Komasa stworzył tak naturalne dzieło, jakby Matka Ziemia od lat nic nie robiła, tylko dobro rodziła. Nietuzinkowego więźnia, który ginie ze swą dobrocią w gwałtowności i agresji współwięźniów,  trudno nie pokochać. Chyba potwierdzi to każdy, kto obejrzał" Boże Ciało". Zastanawiałam się  kto, w przypa
Czytaj więcej

IDEALNIE NIEIDEALNA, CAŁA JA TADAM🙈

-
Obraz
W zasadzie, biorąc pod uwagę moją skomplikowaną naturę i sinusoidalny temperament, nawet nie będąc starą jędzą z czarnym kotem i szklaną kulą, powinnam przewidzieć taki, a nie inny piątkowy scenariusz.  Co z tego, gdy do wszystkiego dokłada się moja naiwna i pełna wiary w lepsze jutro osobowość.  Oczy powinnam zamknąć, zaraz po tym, gdy bez pytania się otworzyły, a nogi obciąć i podrzucić do sąsiada, a następnie użyć je, jako narzędzia szantażu i wyjechać na Kubę i palić cygara... Oczywiście, ja taka porządną jestem, że zaraz po tym, jak sobie pomyślałam, co mogłabym zrobić temu dobremu człowiekowi za ściany, to się popłakałam. 😭😭😭😭😭😭😭😭😭 Właściwie to popadłam w spazm tak głośny, że niedoszła ofiarą zapukała w dzielącą nas ścianę tak silnie, że zadrżałam. To nie był odruch pożądania, sąsiad szpetny jest i z ust mu pachnie całkiem nieprzyjemnie. Wracałam do siebie po przemyśleniach. TO też nie był najlepszy pomysł-😂🤣😂😝😛😝 te przemyślenia, 🙈to🙈🙈nie moje
Czytaj więcej

ŚLEPY ARCHEOLOG

-
Obraz
Obudziłam się po to, aby już nigdy nie dostrzec konturów świata. Ślepa, z oczami wypełnionymi pospolitą masą, poznawałam świat  zmysłami, których dotychczas nie brałam tak bardzo pod uwagę. Dotykałam dłoni, którą rozpoznawałam po szorstkości, po liczbie skórek i nierówności tuż pod paznokciem. Odkrywałam zakamarki świata, odliczając kroki. Stał się on tym, co mogłam i byłam w stanie zapamiętać. Był liczbami odliczanymi w głowie. Dziesięć kroków od postawienia stóp, tuż po wstaniu i zetknięciu ich z zimnym panelem dzieli mnie od biurka, tuż za nim lekko w lewo, tam są drzwi. Ćwiczę pamięć dzień po dniu... Wyczuwam palcami dłoni zimną metalową klamkę. Przedpokój jest tak wąski, że czuje pokładające się na mnie ściany. Palcem u nogi uderzam delikatnie w uchylone drzwi. Tyle razy powtarzałam, aby zamykać je. Boli , jak  wiecie co??? Rozmasowuję miejsce cierpienia i czuję, że powinnam już dawno rozgościć się na sedesie... Pęcherz może tego nie dźwignąć. Dość!!! Zabrnęłam o
Czytaj więcej